Οι κυβερνήσεις της δεκαετίας του 2000 με τον Κίρχνερ αρχικά και τη σύζυγό του στη συνέχεια ακολούθησαν τη πολιτική της περήφανης διαπραγμάτευσης που φυσικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να πλήξουν τον ιδιωτικό τομέα της χώρας. Ως εδώ όλα καλά, στο κάτω κάτω τι τους νοιάζει τους κρατικοδίαιτους η οικονομία της χώρας.

Ο Μάκρι όταν ανέλαβε, αφού ψηφίστηκε να αλλάξει αυτό το μοντέλο που προκαλούσε αηδία στη πλειοψηφία των πολιτών ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις, ιδιωτικοποιήσεις, άνοιγμα αγορών, απελευθέρωση του νομίσματος, διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές. Τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν από τη πρώτη κιόλας χρονιά. Η αγροτική παραγωγή εκτινάχθηκε μαζί με τις εξαγωγές.

Το αίμα όμως νερό δε γίνεται και η κυβέρνηση του ενέδωσε στις πιέσεις των στελεχών του για παροχές. Αποτέλεσμα; Το 2017 ο απολογισμός έδωσε έλλειμμα 3,5% του ΑΕΠ, νούμερο που οι αγορές δεν συγχωρούν. Τώρα πλέον κακήν κακώς η Αργεντινή ξαναμπαίνει στο ΔΝΤ.

Επιστρέφουμε στην Ελλάδα. Η αντιπολίτευση οφείλει να δηλώσει από τώρα ότι παροχές που διακινδυνεύουν την ομαλή λειτουργία του κράτους που μπορεί να έχει συνέπεια στη ζωή όλων των πολιτών θα καταργηθούν μόλις αναλάβει την εξουσία. 

Επίσης επειδή σίγουρα ΔΕΝ θα συγκρατηθούν τόσο η ΝΔ όσο και το ΚΙΝΑΛ από το να κάνουν παροχές λόγω της πίεσης των ψηφοφόρων πρέπει στην αναθεώρηση του Συντάγματος να περάσει διάταξη που να απαγορεύει στη χώρα να έχει ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Δεν είναι κάτι καινούριο, το Σύνταγμα της Ελλάδας πριν τη δικτατορία είχε τέτοια διάταξη.

Athanasios Papadimitriou