Σταύρος Καλεντερίδης*

‘Το πολιτικό σύστημα διατείνεται πως αποτελεί καθήκον του η
προστασία των δασών της Ελλάδας. Για τον λόγο αυτό μάλιστα, ισχυρίζονται πως
συνέταξαν το άρθρο
117 του Συντάγματος και συγκεκριμένα την παράγραφο 3, σύμφωνα με την οποία:

«Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που
καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή
αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν
καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν
για άλλο προορισμό».

Το Σύνταγμα της χώρας, εμπράκτως, δεν προστατεύει κανέναν
και τίποτα, και συνεπώς κάθε φορά που αναφέρεται σε προστασίες και εγγυήσεις,
οφείλουμε να αναλύουμε βαθύτερα για να ξεδιαλύνουμε την αναμενόμενη πολιτική
απάτη. Επί της ουσίας το Σύνταγμα λειτουργεί ως πολιτικό συγχωροχάρτι, και τα
άρθρα του ως τυπικές δηλώσεις νομιμοποίησης της πολιτικής ασυδοσίας εναντίον
των πολιτών και της χώρας. Έτσι συμβαίνει και εν προκειμένω, και εξηγώ: 

Το Δασολόγιο είναι το σύστημα καταγραφής όλων των δασών της
χώρας μας. Για την ολοκλήρωση του απαιτείται η σύνταξη και κύρωση επίσημων
Δασικών Χαρτών από την πολιτεία. Επί της ουσίας, οι Δασικοί Χάρτες είναι αυτοί
οι οποίοι ορίζουν και οριοθετούν τα δάση της χώρας μας με απόλυτο και νόμιμο
τρόπο, ενώ αποτελούν θεμελιώδη προϋπόθεση για την προστασία τους.

Σύμφωνα με το άρθρο
24§1 του Συντάγματος «η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους».
Οι υποχρεώσεις βέβαια του κράτους, ειδικά αυτές που προβλέπονται στο Σύνταγμα
προκαλούν μάλλον κλαυσίγελο παρά έννομα αποτελέσματα. Το κράτος λοιπόν, πιστό
στον ρόλο του ως αντίπαλος της κοινωνίας και των πολιτών δεν έχει καταρτίσει
τους αναγκαίους δασικούς χάρτες της χώρας μας, ενώ πρόσφατα η ολοκλήρωση τους
μετατέθηκε για το 2021!!
Το κράτος δηλαδή δεν έχει ουσιαστικά ορίσει τα όρια των δασών, άρα και ποιες
περιοχές θεωρούνται και αναγνωρίζονται ως δάση. Αν δεν ολοκληρωθούν οι εν λόγω
χάρτες, οι περιοχές που εμείς γνωρίζουμε ως δάση, και οι δασικές εκτάσεις για
τις οποίες κόπτονται οι πολιτικοί ταγοί, δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιες από το
κράτος.

Δίχως τους δασικούς χάρτες δεν μπορεί να τεθεί σε ισχύ το
άρθρο 24§1 του Συντάγματος για «την προστασία των δασών» και το άρθρο 117§3 του
Συντάγματος για την «υποχρεωτική αναδάσωση και απαγόρευση διάθεσης για άλλο
προορισμό», μιας και όπως προαναφέρθηκε, δεν έχουν οριστεί επακριβώς ποια είναι
τα δάση και οι δασικές εκτάσεις της χώρας μας. Να σημειωθεί ότι υπάρχουν στα δασαρχεία δασικοί χάρτες, οι οποίοι δεν είναι ακριβείς, ακριβώς για να δίνει τη δυνατότητα στον εκάστοτε δασάρχη να προβαίνει σε αποχαρακτηρισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Με τις ευλογίες λοιπόν του
ισχύοντος νομικού πλαισίου, παρατηρούμε δάση τα οποία καταστρέφονται από
πυρκαγιές να λεηλατούνται από οικοπεδοφάγους ή στην καλύτερη περίπτωση να παραχωρούνται
σε εταιρίες και ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, σε βάρος πάντα του
περιβάλλοντος και της χώρας.

Αξίζει να αναφερθεί πως οι μνημονιακές συμβάσεις ήταν αυτές
που επέβαλαν στο πολιτικό προσωπικό της χώρας να σταματήσει το φαγοπότι και να
καταρτίσει χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης εθνικού δασολογίου, το οποίο όπως ήταν
αναμενόμενο δεν κατέστη ακόμα δυνατό, διότι προκύπτουν διάφορα «κωλύματα»,
«διαφωνίες» και λοιπές δικαιολογίες συμφερόντων.

Από το 1975 μέχρι σήμερα, το κράτος, δηλαδή σύσσωμο το
πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και οι πολιτικοί, δεν όρισαν ποτέ τα όρια των
δασών της χώρας μας. Έτσι, τα δάση της Ελλάδας παραμένουν από τότε απροστάτευτα
και στο έλεος της καταστροφής. Μια κατάσταση που δυστυχώς παραμένει εν ισχύ και
σήμερα και για την οποία κανείς δεν τολμάει να μας ενημερώσει.

Η ζοφερή πραγματικότητα όμως είναι πως ολόκληρη η Ελληνική
πολιτεία λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο. Το ίδιο το κράτος μπορεί να οριστεί
ως ένα σύνολο τακτικών πολιτικής εξαπάτησης, νομικών παραθύρων, δικαιοφάνειας και
παρανομίας.

*Πολιτικός Επιστήμονας, Διεθνολόγος – Επικοινωνιολόγος