Από την εποχή του πρώτου μνημονίου ακόμη, κομβική αναληφθείσα υποχρέωση της ελληνικής πλευράς υπήρξε η επιχείρηση μείωσης του κράτους και του συνακόλουθου κόστους συντήρησης του με όλους τους δυνατούς τρόπους. Με αποχώρηση του δημοσίου από το επιχειρείν, με ιδιωτικοποίησεις φορέων δημοσίου ενδιαφέροντος, με κλείσιμο άλλων αχρήστων, με ελάττωση των δομών του στενού κράτους, με σημαντική ελάφρυνση προσωπικού, με απλούστευση διαδικασιών, με μισθολογικές περικοπές των απασχολουμένων σε αυτό. Ο βασικός όμως στόχος του σχεδιασμού ήταν στο πυρήνα του και παρέμεινε δημοσιονομικός.

Όλο το διαρρεύσαν έκτοτε διάστημα γίναμε μάρτυρες μιας απροκάλυπτης διελκυστίνδας μεταξύ του συνόλου του εγχώριου πολιτικού συστήματος και των τεχνοκρατών εκπροσώπων των δανειστών. 

Οι μέν πρώτοι αντιδρούν σθεναρά και κωλυσιεργούν απελπιστικά σε οιαδήποτε απόπειρα περιορισμού του κράτους, θέτουν συνεχώς προσκόμματα και κόκκινες γραμμές στο θέμα της απομάκρυνσης προσωπικού από στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, αντιπροτείνοντας και εφαρμόζοντας οριζόντιες περικοπές αποδοχών, αλλά πρωτίστως επιβολή νέων και υψηλότερων φορολογιών. 

Για τη συνέχεια Liberal