Του Σενέρ Λεβέντ

Όταν εκβράζονται πτώματα σαν νεκρά ψάρια στις ακτές μας, πονάει η καρδιά σας. Χτυπιέστε να ανακοινώσετε σε όλους πόσο πονάει η καρδιά σας. Ξαφνικά αντιλαμβάνεστε ότι μετατράπηκε σε Θάλασσα του Πόνου η Μεσόγειος, στα νερά της οποίας επιθυμείτε διακαώς να δροσιστείτε. Δεν μιλούν οι νεκροί. Μακάρι να μιλούσαν και να μας διηγόντουσαν τις ιστορίες τους. 

Από πού και γιατί έφυγαν. Πώς σάλπαραν στη θάλασσα. Γιατί έφυγαν από τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, τα εδάφη τους; Ποιος τους έδιωξε; Και εσείς τι κάνατε σε αυτό το νησί την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά; Είστε ευσυγκίνητοι. Δεν μπορείτε να βλέπετε αίμα. Δεν δημοσιεύουν οι εφημερίδες σας τις φωτογραφίες του τρόμου.

Οι τηλεοράσεις σάς μεταδίδουν τις πιο αιματηρές αμερικανικές ταινίες τρόμου, αλλά δεν μεταδίδουν το γεγονός ότι οι μανιακοί τζιχαντιστές καρφώνουν σφαίρες στο σβέρκο των αιχμαλώτων, τους οποίους ανάγκασαν να ξαπλώσουν στο έδαφος. Δεν σας δείχνουν πώς μια μάνα στην οποία δεν δόθηκε άδεια να θάψει την κόρη της φυλάσσει στον θάλαμο του σπιτιού της το πτώμα της. Η θηριωδία και ο τρόμος στον κόσμο ξεπέρασαν προ πολλού τις ταινίες τρόμου στα σινεμά. Βλέπετε τις ταινίες. Δεν μπορείτε να δείτε την πραγματικότητα.

Διαδραματίστηκε μια θηριωδία σε εδάφη που βρίσκονται κάτω από τη μύτη μας. Κόπηκαν πολλά κεφάλια, κάηκαν πολλοί άνθρωποι στις φωτιές. Γυναίκες πουλήθηκαν στα παζάρια μέσα σε σιδερένια κλουβιά. Μας καταδίκασαν να βιώνουμε έναν πόνο μια ζωή. Στην ακτή το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού το οποίο δεν θα φύγει για χρόνια από μπροστά από τα μάτια μας. Μήπως μπορεί να ξεχαστεί ποτέ; Τώρα πόνεσε η καρδιά σας; Δεν διαπέρασε την καρδιά σας ο πόνος για το 12χρονο παιδί του οποίου έκοψαν το κεφάλι με μαχαίρι στη Ράκκα;

Γνωρίζουμε τους δολοφόνους, τους δήμιους. Δεν μας είναι καθόλου ξένοι. Δικό τους έργο είναι και το τόσο αίμα που έχει χυθεί και στη δική μας πατρίδα, το γεγονός ότι έχουν προσφυγοποιηθεί τόσοι πολλοί, το ότι έχουμε γίνει τόσα κομμάτια και το ότι ακόμα μαζεύουμε τα λείψανα των νεκρών μας κάτω από το χώμα και μέσα από πηγάδια. Δεν βγάλατε άχνα κατά του Προέδρου σας, ο οποίος διέλυσε τη χώρα του ανθρώπου τον οποίο είχε αγκαλιάσει, αποκαλώντας τον «αδελφέ μου Άσαντ» και τείνει χείρα βοηθείας σε εκείνους που έκαψαν, γκρέμισαν και προκάλεσαν τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Αλλά τώρα πονάει η καρδιά σας. Διότι τώρα κτύπησαν την πόρτα σας εκείνα τα πτώματα, για τα οποία δεν κάνατε καν τον κόπο να ενδιαφερθείτε.

Μην τυχόν πείτε ότι τώρα τα αντιληφθήκατε. Αυτή η θάλασσα είναι γεμάτη πτώματα από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Μήπως αντιληφθήκατε τι είναι η Αμερική όταν ένας Αμερικανός καραγκιόζης εγκαταστάθηκε στον Λευκό Οίκο; Πέστε την αλήθεια. Τώρα αντιληφθήκατε αυτό το βαμπίρ που δεν άφησε θηριωδία, που δεν έκανε για χάρη των βρόμικων συμφερόντων του και έχει γίνει τόσο πολύ ειδικό στο να εκτρέφει τρομοκράτες; Πέστε αλήθεια. Τόσα χρόνια πιστεύατε ότι θα μας βρει λύση; Γι’ αυτό γίνατε φιλαράκια; Ο τωρινός είναι καραγκιόζης και οι προηγούμενοι δεν ήταν; Ξεχάσατε τον Μπους;

Τι παράξενη μέρα γεμάτη φαιδρότητα και καημό. Μετράμε νεκρούς. Από τη μια τα πτώματα που εκβράστηκαν στις ακτές μας σαν νεκρά ψάρια. Και από την άλλη τους Παλαιστίνιους που δολοφόνησαν οι ελεύθεροι σκοπευτές του Ισραήλ στην Ιερουσαλήμ. Η καρδιά μας κάηκε, έγινε στάχτη.

Είναι εύκολο κύριέ μου να δίνεις μήνυμα ειρήνης καθισμένος σε δωμάτια με κλιματισμό και σε πολυθρόνες. Να ντραπούμε αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ως βασανισμένοι πολίτες ενός προβληματικού και μικρού νησιού; Μην τυχόν και με ρωτήσεις «τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;». Υπάρχουν πάντα κάποια πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτόν τον κόσμο της ντροπής. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Όπου και αν είσαι. Όσοι και αν είστε. Είτε είσαι σε ένα έρημο νησί. Θα αντιτίθεσαι σε όλες τις αδικίες όπου υπάρχουν στον κόσμο. Θα είσαι στο πλευρό των καταπιεσμένων.

Μην στεναχωριέσαι λέγοντας σε τι θα ωφελήσει η δική μου φωνή. Κάθε φωνή φτάνει στον προορισμό της. Έστω και αν είσαι μια σταγόνα στον ωκεανό, θα έχεις και εσύ κάποια συμβολή. Μόνο όταν πληθύνουν οι σταγόνες δημιουργείται ένα ποτάμι. Θα λουστείς και εσύ σε αυτό το ποτάμι. Και μάλιστα όχι μία φορά όπως είχε πει ο Ηράκλειτος. Χίλιες φορές.

Αν κέρδιζαν τη μάχη με εκείνα τα μανιασμένα κύματα οι άνθρωποι, τα πτώματα των οποίων μαζέψαμε τώρα από τις θάλασσές μας. Αν έβγαιναν ζωντανοί στην Καρπασία. Τι θα τους κάναμε; Θα τους συλλαμβάναμε αμέσως και θα τους οδηγούσαμε στο δικαστήριο, έτσι δεν είναι; Ύστερα; Θα τους βάζαμε στη φυλακή μαζί με τα παιδιά τους. Ύστερα; Θα τους πακετάραμε πάλι πίσω στην κόλαση από την οποία ήρθαν. Και κανείς από όσους πονάνε τώρα δεν θα έλεγε τίποτα γι’ αυτό!

Πού είναι εκείνοι που μας μιλούσαν πουλώντας μας φούμαρα για την «παγκοσμιοποίηση» και τη «νέα τάξη πραγμάτων» στις αρχές του νέου αιώνα; Εσείς που επαινούσατε συνεχώς την «αραβική άνοιξη». Εσείς που λέγατε ότι το Ιράκ και η Λιβύη απέκτησαν την ελευθερία τους. Εσείς που τρέξατε να πάρετε δημοκρατία στη Συρία μαζί με τους τζιχαντιστές των νονών του χρήματος. Πονάει άραγε και η δική σας καρδιά όταν ξεβράζονται τα πτώματα στις ακτές μας;

Πηγή: ΑΠΟ ΑΦΡΙΚΑ, ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΗΣ

Απόψεις