Η Χαλάμπτζα είναι μια πόλη 60.000 κατοίκων στα νότια του ιρακινού Κουρδιστάν, μερικά χιλιόμετρα από τα ιρανικά σύνορα. 

Η Χαλάμπτζα είναι μία από τις σημαντικότερες πόλεις στην ιστορία του Κουρδιστάν. 

Εδώ είναι η ιστορία της …

Από το Σεπτέμβριο του 1980 μαίνεται ο πόλεμος μεταξύ του Ιράκ και του Ιράν. 

Οι Κούρδοι είναι τα κύρια θύματα αυτού του πολέμου, επειδή ζουν πέρα από τα σύνορα του Ιράκ και του Ιράν. 

Στις 15 Μαρτίου 1988, η κουρδική πόλη Χαλάμπτζα απελευθερώνεται από τα χέρια του Σαντάμ Χουσεΐν από τους Πεσμεργκά (Κούρδοι αντάρτες) του PUK, η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν του Τζαλάλ Ταλαμπανί, με την υποστήριξη των Φρουρών της ιρανικής επανάστασης .

Στις  16 Μαρτίου 1988, γίνεται μια επίθεση εναντίον της πόλης της Χαλάμπτζα. 

Οι κάτοικοι αρχικά σκέφτηκαν ότι ήταν τα κλασικά αντίποινα του ιρακινού στρατού. 

Κάποιοι κατέφυγαν σε πρόχειρα καταλύματα, ενώ άλλοι προσπάθησαν να διαφύγουν, αλλά τις χημικές βόμβες που πέταγαν τα ιρακινά Μιγκ και Μιράζ στον ίδιον το πληθυσμό τους, δεν άφησαν κανέναν να γλιτώσει. (τα Μιράζ που πωλούσε ο Ζακ Σιράκ  στον Σαντάμ την εποχή εκείνη)

Μια δυσωδία εισέβαλλε στη Χαλάμπτζα. 

Οι αεροπορικές επιδρομές διήρκεσαν όλη τη νύχτα. 

Την επόμενη μέρα ανακαλύπτεται το φοβερό θέαμα, οι πρώτες εικόνες που λήφθηκαν ήταν από τους Ιρανούς δημοσιογράφους και ανταποκριτές πολέμου.

Οι εικόνες αυτής της σφαγής κάνουν το γύρο του κόσμου: δρόμοι κατακλυσμένοι με πτώματα, βρέφη στην αγκαλιά των νεκρών γονέων τους, ηλικιωμένους, γυναίκες, παιδιά νεκρά από τα χημικά αέρια … 

Η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο μετά από τη γενοκτονία των Εβραίων. 

Ο απολογισμός είναι πολύ βαρύς, σε λιγότερο από μία ώρα, υπήρξαν 5.000 θάνατοι , μεταξύ τους 3.200, μην έχοντας οικογένεια,  οι οποίοι θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο.

Να γνωρίζετε ότι η χρήση των χημικών όπλων απαγορεύεται ρητά από τη Σύμβαση της Γενεύης του 1925 (μόνο η Ιταλία του Μουσολίνι τα είχε χρησιμοποιηθεί στο πολέμου της Αβησσυνίας και η Γερμανία του Χίτλερ με τους θαλάμους αερίων εναντίον των Εβραίων και των Τσιγγάνων).

Ας επιστρέφουμε όμως πίσω, για να περιγράψουμε τα γεγονότα.

Στις αρχές του Απριλίου του 1987, ο καθείς Αλί Χασάν Αλ Ματζίντ, εξάδελφος του Σαντάμ Χουσεΐν, διορίστηκε επικεφαλής του γραφείου των υποθέσεων του Βορρά (δηλαδή το Κουρδιστάν). 

Την 29 Μαρτίου του 1987, μέσω του προεδρικού διατάγματος αριθ. 160, επιβάλει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να ενορχηστρώσει όλα τα μέσα για την εφαρμογή της « τελικής λύσης» του κουρδικού ζητήματος.

Η επιχείρηση για την μόνιμη εκρίζωση του «κουρδικού προβλήματος» βαφτίζεται «Ανφάλ» (το όνομα του ογδόου κεφαλαίου του Κορανίου που σημαίνει «λάφυρα»)

Αποφασίστηκαν η εκκένωση όλων των χωριών για να τα καταστρέψουν, η  ομαδοποίηση των κατοίκων τους για την εξάλειψη αυτού του πληθυσμού που θεωρούταν  εχθρικός προς τον ιρακινό καθεστώς. 

Είναι σε αυτά τα πλαίσια που σχεδιάστηκε η χρήση των χημικών όπλων.

Στις  15 Απριλίου 1987, ήτοι δύο εβδομάδες μετά από το διορισμό του, ο Αλί Χασάν Αλ Ματζίντ αποφάσισε να διεξάγει το πρώτο χημικό πείραμα στις επαρχίες του Ερμπίλ και της Σουλεϊμανίγια, με εκατοντάδες νεκρούς . 

Στις 17 Απριλίου 1987 που ακολουθεί, μια άλλη χημική επίθεση κάνει 400 νεκρούς στην κοιλάδα Μπαλισάν, 286 επιζώντες προσπάθησαν να μεταβούν στο Ερμπίλ για να θεραπευτούν, αλλά συνελήφθηκαν από τον ιρακινό στρατό που τους εξόντωσε απάνθρωπα.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι ιρακινές υπηρεσίες είχαν εκπαιδευτεί από τους ειδικούς της  Στάζι της Ανατολικής Γερμανίας.

Στις 26 Μαΐου 1987, ο Αλί Χασάν Αλ Ματζίντ δήλωσε στα μέλη του κόμματος Μπάαθ: «Μόλις ολοκληρωθεί ο εκτοπισμός του πληθυσμού, θα αρχίσουμε την επίθεση στους  Πεσμεργκά από παντού. (…) Θα τους περικυκλώσουμε σε μικρές εστίες και στη συνέχεια θα τους επιτεθούμε με χημικά όπλα. 

Δεν θα τους επιτεθώ με χημικά όπλα μόνο για μια ημέρα, θα συνεχίσω να τους επιτεθώ για δεκαπέντε ημέρες.»

Οι επιχειρήσεις διαιρούνται σε σειρά οκτώ Ανφάλ . 

Τα πρώτα επτά Ανφάλ έχουν στόχο την περιοχή όπου δρα η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν (PUK), ενώ η «τελική Ανφάλ» έπληξε την περιοχή όπου κυριαρχεί το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PDK).

Έτσι, έχουμε τις ακόλουθες οκτώ επιχειρήσεις με τις τοποθεσίες – στόχους τους:

Πρώτη Ανφάλ: Sergalou και Bergalou από 23 Φεβρουάριου – 19 Μαρτίου 1988. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης Ανφάλ που η  Χαλάμπτζα αεριοποιήθηκε.

Δεύτερη Ανφάλ: Qara Dagh, από Μάρτιος 22 – Απρίλιος 1 1988

Τρίτη Ανφάλ: Germian, 7 Απρ-20 Απρ, 1988

Τέταρτη Ανφάλ: Η Κοιλάδα Zab, από τις 3 Μάης – 8 Μάιος 1988

Πέμπτη, έκτη και έβδομη Ανφάλ: οι κοιλάδες Shaqlawa και Rawanduz, 15 Μάιος – 26 Αύγουστος 1988

Τελική Ανφάλ: Badinan από 25 Αύγ έως 6 Σεπ 1988

200.000 ιρακινοί στρατιώτες πήραν μέρος σε αυτή την επιχείρηση γενοκτονίας που έγινε με επιθέσεις του στρατού ξηράς, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, με συστηματική καταστροφή των κατοικημένων περιοχών, με μαζικές εκτοπίσεις, με τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, με συνοπτικές εκτελέσεις και φυσικά με τη μαζική χρήση χημικών όπλων, με την οποία κέρδισε ο Αλί Χασάν αλ-Ματζίντ το παρατσούκλι του «Αλί ο χημικός».

Μετά από αυτή τη μακρά γενοκτόνο πράξη , το 90% των 1.000 κουρδικών χωριών είχαν σβηστεί από τον χάρτη, όπως και καμιά εικοσαριά πόλεις. 

Η εξοχική γη της επαρχίας γέμισε με  σχεδόν 15 εκατομμύρια νάρκες, για να εμποδιστεί κάθε  δραστηριότητα. 

Την περιοχή που κάλυπταν τα 1.000 χωριά αποφασίστηκε, την 3 Ιουνίου 1987, να παραμένει μια ζώνη όπου κάθε ανθρώπινη ή ζωική ζωή έπρεπε να εξαλειφθεί. 

Αυτό θα οδηγήσει στα τραγικά επεισόδια της εκστρατείας του Ανφάλ (το όνομά ενός στίχου του Κορανίου που επιτρέπει την λεηλασία της περιουσίας των απίστων) μεταξύ Φεβρουαρίου και Σεπτέμβρη του 1988. 

Έπρεπε να περιμένουμε  την κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ιράκ και του Ιράν για να σταματήσουν αυτές τις ενέργειες. 

Τα ιρακινά  στρατεύματα που επέστρεψαν (200.000 στρατιώτες με υποστήριξη της αεροπορίας) εκτελούν στη συνέχεια μια τελική εκστρατεία στην κουρδική επαρχία της Μπαντινάν, κατά μήκος των τουρκικών συνόρων. Θα λάβει χώρα μια έξοδος περίπου 100.000 πολιτών προς την Τουρκία.

Η ιστορία της Χαλάμπτζα γράφεται παράλληλα με αυτά τα γεγονότα όπου τον Ιούλιο του 1988 ο στρατός βομβάρδισε και ισοπέδωσε ολοσχερώς την πόλη.

Αν επισήμως 5.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις 16 Μαρτίου του 1988 στη Χαλάμπτζα, δεκάδες χιλιάδες άλλοι τραυματίστηκαν ή μολύνθηκαν. 

Πόσοι έχουν πεθάνει από τότε; Κανείς δεν θα μάθει ποτέ. 

Μεταξύ του 1988 και του 1991, πολλά θύματα υποβλήθηκαν σε θεραπεία στο Ιράν. 

Κάθε χρόνο ανακαλύπτουμε νέες περιπτώσεις. Το 2006 και μόνο , δεκαοκτώ χρόνια μετά την τραγωδία, 220 νέα κρούσματα είχαν εντοπιστεί …

Πριν από τις επιθέσεις, ο Αλί ο χημικός έλεγε: “Θα τους σκοτώσω όλους με χημικά όπλα! Ποιος θα μιλήσει; Η διεθνής κοινότητα; Γάμ@@@ τους! “

Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΤΗΣ «ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ»

Δεν ήταν απαραίτητο να “την γ@@@”, διότι καμία χώρα δεν έκανε το παραμικρό για να σταματήσει αυτή τη γενοκτονία. 

Το Ιράκ είχε θεωρηθεί ως ένα κοσμικό προπύργιο κατά του ισλαμικού καθεστώτος της Τεχεράνης . 

Ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε την υποστήριξη των ΗΠΑ, της ΕΣΣΔ, των δυτικών χωρών (Βρετανία, Γαλλία, Ανατολική Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία … ), από την Ινδία, την Αυστραλία και όλες τις αραβικές χώρες , με εξαίρεση την αντίπαλο Συρία . 

Ως εκ τούτου, τα Δυτικά κράτη του προμήθευσαν τα όπλα και τις πιστώσεις, με μια ειδική εταιρική σχέση με τη Γαλλία: πώληση αεροσκαφών Μιράζ, ελικόπτερα και δανεισμός αεροπλάνων και πιστώσεις. 

Εξάλλου, η Γερμανία παρείχε ένα μεγάλο μέρος της τεχνολογίας των χημικών όπλων.

Η σφαγή της Χαλάμπτζα δεν προέβαλε καμία διαμαρτυρία από τη «διεθνή κοινότητα» . 

Μετά την χημική επίθεση, η Γαλλία περιορίστηκε σε δήλωση που καταδίκαζε τη «χρήση χημικών όπλων οπουδήποτε». 

Τα Ηνωμένα Έθνη από την πλευρά τους, σε έκθεση που κυκλοφόρησε την 26 Απριλίου 1988, σημείωνε απλά ότι «τα χημικά όπλα είχαν πάλι χρησιμοποιηθεί και στο Ιράν και στο Ιράκ» και ότι «ο αριθμός των πολιτικών θυμάτων αυξάνει».

Τον Αύγουστο του 1988 , η Υποεπιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ εκτιμά με 11 ψήφους υπέρ ότι δεν υπάρχει ανάγκη για καταδίκη του Ιράκ.

Μόνο μετά από το τέλος του πολέμου Ιράκ-Ιράν άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα, δηλαδή γύρω στο Σεπτέμβριο του 1988. 

Την εποχή εκείνη,  οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχιζαν τη χρηματοδότηση της Βαγδάτης με χορήγηση ενός κονδυλίου πίστωσης ύψους 1 δισεκατομμυρίων δολαρίων!

Μόνο από το 1990, μετά την εισβολή στο Κουβέιτ, γύρισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες την πλάτη τους στον Σαντάμ Χουσεΐν. 

Από τη πλευρά της Γαλλίας , ο Φρανσουά Μιτεράν, τότε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, εξέφρασε την ανησυχία του για την καταστολή που χρησιμοποιείται κατά του κουρδικού πληθυσμού στο Ιράκ.

ΚΑΤΑΔΙΚΗ

Σύμφωνα με το ιρακινό Ειδικό Δικαστήριο, 182.000 άμαχοι σκοτώθηκαν και πάνω από 2.000 χωριά καταστράφηκαν.

Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) το 90% των χωριών της περιοχής στόχου είχαν σβηστεί από τον χάρτη, 1.754 σχολεία και 270 νοσοκομεία είχαν καταστραφεί .

Τον Ιούνιο του 2006, το ιρακινό Ειδικό Δικαστήριο ανακοίνωνε την επικείμενη δίκη Ανφάλ κατά του Σαντάμ Χουσεΐν και έξι συγκατηγορουμένων. 

Η δίκη ξεκίνησε την 21 Αυγούστου 2006 και ο Σαντάμ Χουσεΐν εμφανίστηκε στο δικαστήριο τον Δεκέμβριο του 2006. 

Αλλά εκτελέστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2006 συνέπειας  της θανατικής ποινής που του είχε επιβληθεί στην δίκη του Ντουτζαΐλ (ο Σαντάμ πέθανε χωρίς να καταδικαστεί για τη γενοκτονία των Κούρδων). 

Η δίκη Ανφάλ συνεχίστηκε όμως για τους συγκατηγορουμένους, απουσίας του Σαντάμ Χουσεΐν, . 

Στις 23 του Ιούνη 2007, οι Αλί Χασάν αλ-Ματζίντ, Σουλτάν Χασέμ Αχμέντ και Χουσεΐν Ρασίντ Μοχάμεντ καταδικάστηκαν για γενοκτονία και οι τρεις καταδικαστήκαν σε θάνατο δι ‘απαγχονισμού. 

Οι Farhan Jubouri και Saber Αμπντέλ Αζίζ αλ-Douri καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. 

Τέλος, ο έκτος κατηγορούμενος, ο Ταχέρ Ταουφίκ αλ-Ανί απαλλάχτηκε λόγω ανεπαρκών αποδείξεων .

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

Ο Frans Van Anraat είναι Ολλανδός επιχειρηματίας. 

Προμήθευε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν  με χημικές ουσίες που επέτρεψαν την παραγωγή χημικών όπλων που χρησιμοποιήθηκαν κατά των Κούρδων. 

Ζούσε στη Βαγδάτη όταν άρχισε η επίθεση των ΗΠΑ το 2003. 

Με την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, ο Van Anraat επέστρεψε στις Κάτω Χώρες. 

Στις 6 Δεκέμβρη του 2004 συνελήφθη για συνενοχή σε εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία . 

Ο Van Anraat διώχθηκε από το δικαστήριο της Χάγης σύμφωνα με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Κάτω Χωρών, που δίνει στα ολλανδικά δικαστήρια την οικουμενική δικαιοδοσία να δικάζουν υπόπτους για εγκλήματα πολέμου και γενοκτονιών εφόσον κατοικούνται στις Κάτω Χώρες. 

Στις 23 Δεκεμβρίου του 2005, ο Van Anraat αναγνωρίστηκε ως ένοχος για συνενοχή σε εγκλήματα πολέμου και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης. 

Το Δικαστήριο δεν τον καταδίκαζε για γενοκτονία, διότι εκτιμούσε ότι ο Van Anraat δεν μπορούσε να γνωρίζει τη «πρόθεση για γενοκτονία» του καθεστώτος.

Δήλωσε όμως ότι μια γενοκτονία έλαβε χώρα εις βάρος των Κούρδων κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Ανφάλ.

Με την απόφαση αυτή, η αεριοποίηση των Κούρδων, χαρακτηρίστηκε για πρώτη φορά επίσημα ως γενοκτονία από ένα δικαστήριο.

23 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ …

Την 16 Μαρτίου 2011, το ιρακινό κοινοβούλιο, τα κουρδικά και ιρακινά πολιτικά κόμματα, κράτησαν ένα λεπτό σιγής προς τιμή των θυμάτων της Ανφάλ. 

Ο πρόεδρος του κοινοβουλίου και εκπρόσωποι άλλων πολιτικών κομμάτων εκφώνησαν λόγους στο κοινοβούλιο. 

Αποφασίστηκε ότι κατά τη διάρκεια της επόμενης εβδομάδας, θα γίνει ψηφοφορία για την υποστήριξη και την διάδοση της απόφασης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ) για αναγνώριση της εκστρατείας Ανφάλ ως γενοκτονία.

LePost.fr             16.03.2011