Μάρκος Τρούλης

Οι εξελίξεις στα Ίμια και η εντεινόμενη τουρκική προκλητικότητα καταμαρτυρούν, για μια ακόμη φορά στην ιστορία, την πάγια τακτική του «ανατολίτικου παζαριού» εκ μέρους της τουρκικής διπλωματίας. Η μόνη διαφοροποίηση σε σχέση με παλαιότερα παραδείγματα είναι ίσως ότι το παιχνίδι «χοντραίνει» με γεωμετρική πρόοδο. Κάποτε ζητούσαν είκοσι βραχονησίδες για να πάρουν δέκα. Τώρα ζητούν τη Βόρεια Συρία, την Κύπρο και το Αιγαίο για να τα πάρουν όλα.

Πρώτον, ο κατευνασμός είναι πρόταση αποθράσυνσης του αντιπάλου, και εντέλει αποσταθεροποίησης των διακρατικών σχέσεων. Όποιος διατεινόταν το 1996 ότι «ας πάρει τη σημαία ο αέρας» ή «δεν έγινε και τίποτα για δυο βράχια όπου βόσκουν πρόβατα», σήμερα τίθεται ενώπιον της πλήρους εκτράχυνσης της συμπεριφοράς της Τουρκίας. Όταν κάποιοι υποστήριζαν ότι απουσιάζει η αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική στο Αιγαίο, χλευάζονταν ως πολεμοχαρείς. Όταν κάποιοι εξέφραζαν την άποψη ότι αρκεί μια ισχυρή δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού σε συνάρτηση με ανάλογη κλιμάκωση σε επιχειρησιακό επίπεδο, κατηγορούνταν ως ανεύθυνοι με αναχρονιστικές αντιλήψεις για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής. Τώρα, που η ισορροπία ισχύος έχει μεταβληθεί έτι περαιτέρω εις βάρος μας, θερίζουμε θύελλες.

Δεύτερον, οι διακομματικές ισορροπίες δεν αποτελούν την αιτία της επιθετικής συμπεριφοράς της Τουρκίας, παρά μόνο ίσως την αφορμή. Η αιτία βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news