Αν πιάσει «Σουπιά» το γεωτρύπανο θα είναι όλα περασμένα ξεχασμένα;
Αλλά, για να αμφισβητήσει τη νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να την αναγκάσει σε συμφωνία, που θα βάζει την Τουρκία στον ενεργειακό χάρτη, με οποιονδήποτε τρόπο. Είτε μέσω του «κράτους» των Τουρκοκυπρίων, είτε μέσω μιας λύσης προτεκτοράτου, όπου θα έχει η Άγκυρα απευθείας ρόλο στις αποφάσεις και στη διαχείριση του κυπριακού κράτους. Και φυσικά των κοιτασμάτων.
Όταν, όμως, την ώρα της επίδειξης στρατιωτικής επιθετικότητας και παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών δηλώνει ότι «η λύση του κυπριακού προβλήματος αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για την οριστική επίλυση αυτού του ζητήματος και την απελευθέρωση συνεργατικών και αμοιβαία επωφελών λύσεων», δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό. Ότι, δηλαδή, στο τραπέζι των συνομιλιών είναι και το νόμιμο ενεργειακό πρόγραμμα της Κύπρου για να βρούμε… συνεργατικές και αμοιβαία επωφελείς λύσεις.
Τι σημαίνει συνεργατικές λύσεις για το ζήτημα των κοιτασμάτων; Μα, αυτό που λέει ο όρος. Μαζί να την κάνουμε τη δουλειά. Σαν συνεργάτες, σαν συνέταιροι…
Ανάλογες είναι και οι θέσεις της διεθνούς κοινότητας, από την ΕΕ μέχρι την Αμερική και τη Ρωσία. Το δυστύχημα είναι ότι ίδιες θέσεις εκφράζουν και δικοί μας πολιτικοί ταγοί και άλλοι, που τους λείπει ποσότητα φαιάς ουσίας και αδυνατούν να διακρίνουν ότι από τη στιγμή που τοποθετούν το φυσικό αέριο στο τραπέζι των συνομιλιών, μαζί με το εδαφικό, ας πούμε ή το περιουσιακό, την ίδια στιγμή αποποιούνται ως ιδανικοί αυτόχειρες τα δικαιώματα και το δίκαιο του νόμιμου κράτους.
Παραδίδουν στα χέρια της Άγκυρας, και όχι φυσικά των Τουρκοκυπρίων, και το τελευταίο όπλο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να βρούμε έστω και ελάχιστο από το δίκαιό μας και την ειρήνη που αποζητούμε. Κι αυτό θα είχε μια λογική αν υπήρχε πιθανότητα να καταλήξουμε έτσι σε μια τελική βιώσιμη και λειτουργική λύση, σε ένα ούτως ειπείν φυσιολογικό κράτος. Υπάρχει τέτοια πιθανότητα υπό αυτές τις συνθήκες; Ούτε κατά διάνοια.
Επομένως, επαναλαμβάνω, το ζήτημα δεν είναι να πιάσει «Σουπιά» το γεωτρύπανο κι εμείς να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να συντονιστούμε με τον Ακιντζί, λες και δεν συμβαίνει τίποτε, αλλά να κινηθούμε όπου μπορούμε για να αναδείξουμε τον πειρατή, με τον οποίο μας καλούν να συνεργαστούμε και να του παραδώσουμε το νόμιμο κράτος.
Κι αυτό όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις. Αν μέχρι τώρα πετύχαμε να μας θεωρούν, μαζί με την Ελλάδα, ως τα κράτη της σταθερότητας στην ασταθή περιοχή, όπως ήταν η εξωτερική πολιτική της τελευταίας πενταετίας, ας προειδοποιηθούν τουλάχιστον ότι αν συνεχίσουν να χαϊδεύουν τον γκρίζο λύκο την ώρα που κάθεται στο σβέρκο μας, δεν θα αυτοκτονήσουμε για να βολευτούν όλοι, θα αναγκαστούμε να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Και εντός της Ευρώπης και στη Μεσόγειο.