Στις όχθες της λίμνης Ζηρού ακόμα έλιωνε το χιόνι, ενώ τα απέναντι ηπειρωτικά βουνά ήταν λευκά, ένα τοπίο σαν αλπικό, μόλις λίγα χιλιόμετρα από την κωμόπολη της Φιλιππιάδας.
 Η λίμνη φαίνεται «βυθισμένη» στο πράσινο, η βλάστηση στους λόφους που την περικλείουν είναι πυκνή- δρυς, φτελιές, πλατάνια και νερόφραξοι συνθέτουν μια εντυπωσιακή, πολυποίκιλη φύση. Στην μια άκρη της λίμνης, όπως φτάνει ο δρόμος από τον «έξω κόσμο», παρατετάγμενα ή διάσπαρτα, κεραμοσκεπή κτίρια ή τα απομεινάρια τους, κάποια ερείπια, κάποια ανακαινισμένα- με μια πρώτη ματιά και αν δεν ξέρεις την τοπική ιστορία μάλλον θα νομίσεις πως πίσω από τον φράχτη που ζώνει τον χώρο «κείτεται» κάποιο παλιό, εγκαταλελειμμένο χωριό. Όλα είναι πολύ ήσυχα, οι επισκέπτες αραιοί και αν δεν πετύχεις κάποιο από τα σχολεία που απ’ όλη την Ελλάδα επισκέπτονται το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, ο τόπος μπορεί να σου φανεί έρημος. Κι όμως, βρισκόμαστε σε ένα μέρος που από το 1948, μια σκοτεινή, αιμάσσουσα εποχή για την Ελλάδα, έσφυζε από τη ζωή μιας «Παιδόπολης». 
Οι κάτοικοί της; Εκατοντάδες παιδιά, ορφανά ή απλώς πάμφτωχα, που μεταφέρθηκαν στον Ζηρό από τον (Εθνικό) Στρατό- ο Εμφύλιος είναι στο αποκορύφωμά του και αυτή είναι μια από τις παράλληλες με τα πεδία των μαχών, απότοκες ιστορίες του. Άγνωστη σε πολλούς, αμφίσημη για όλους.

Για τη συνέχεια huffingtonpost