του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου*

Η τουρκική μύγα φαίνεται πως αρέσκεται πλέον να απολαμβάνει την παραμονή της επί του ελληνικού ξίφους, παρά τις κατά καιρούς επανειλημμένες προειδοποιήσεις των ελληνικών αρχών ότι δεν θα την ανεχθούν. Θα μπορούσε μάλιστα η συγκεκριμένη ιστορία-παρωδία να αποτελούσε μέρος των μύθων του Αισώπου – ο οποίος θα δίδασκε την ειρωνική πλευρά της «στρατηγικής ψυχραιμίας» – εάν δεν συνδεόταν με κεφαλαιώδη όσο και ζωτικής σημασίας ζητήματα εθνικής αμύνης και κυριαρχίας, για τα οποία ωστόσο οι πρόγονοί μας είχαν εντελώς διαφορετική οπτική και αντιμετώπιση.

Η νεότερη έκδοσις της ενοχλητικής μύγας ανήκει στον Erdogan και συμβολίζει την ωμή πρόκληση των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (συν της υπαγομένης στο Υπουργείο Εσωτερικών Διοικήσεως Ασφαλείας Ακτών), οι οποίες εργαλειοποιούνται βάσει σχεδιασμών, που έχουν εκπορευθεί από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας και στοχεύουν στην κλιμάκωση της εντάσεως με την χώρα μας. Από το 1974, έως την κρίση των Ιμίων το 1996 και μέχρι την άνοδο του Erdogan στην ηγεσία της Τουρκίας, το ελληνικό ξίφος που συμβολίζει την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων της πατρίδος μας, ακονιζόταν σε τακτά διαστήματα και ήταν έτοιμο να κόψει ακόμη και τα πτερά οιουδήποτε «εντόμου» προερχομένου εκ της άλλης πλευράς του Αιγαίου. Σήμερα το ξίφος παρουσιάζει φαινόμενα στομώσεως αφενός λόγω των σοβαρών περικοπών των αμυντικών δαπανών, για τον δραστικό περιορισμό του οποίου κοπιάζουν αόκνως τα στελέχη του στρατεύματος. 

Για τη συνέχεια Liberal