Αναλύοντας τη συμπεριφορά της Τουρκίας
Ο Κινέζος στρατηγός Σουν-Τζου υπογράμμισε πριν από 2.500 χρόνια την ανάγκη γνώσης του αντιπάλου ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την επιτυχή αντιμετώπισή του. Οι σχετικές επιδόσεις μας είναι δυστυχώς μάλλον φτωχές. Για να κατανοήσει κανείς τη συμπεριφορά της Τουρκίας θα πρέπει να λάβει υπόψη του πέντε στοιχεία:
α) τη βαθιά και με απρόβλεπτη εξέλιξη στρατιωτική εμπλοκή της Τουρκίας στη Συρία, στο πλαίσιο της γενικότερης πολιτικής της στο Κουρδικό,
β) την αναδιάταξη των εξωτερικών συμμαχιών της Τουρκίας που την έχουν φέρει κοντύτερα στη Ρωσία και τις συνακόλουθες δυσκολίες στις σχέσεις με ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Γερμανία, Ε.Ε. και Ισραήλ· με ερωτήματα όσον αφορά τις προσπάθειες βελτίωσης των σχέσεων με όλους τους προαναφερόμενους, αλλά και με περιορισμένες προσδοκίες από ελληνικής πλευράς όσον αφορά την προσφορά ουσιαστικής υποστήριξης,
γ) την κριτική που υφίσταται στο εσωτερικό της Τουρκίας ο κ. Ερντογάν από (πιο) εθνικιστικούς κύκλους σχετικά με την πλημμελή υπεράσπιση των τουρκικών εθνικών συμφερόντων και ο αγώνας για πολιτική και προσωπική επιβίωσή του με το βλέμμα στραμμένο στις εκλογές του 2019, που θα τον υποχρεώσει να υιοθετεί ολοένα και σκληρότερες θέσεις σε ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής,
δ) στην Ανατολική Μεσόγειο η Τουρκία θεωρεί ότι αν δεν αντιδράσει στις σχεδιαζόμενες και υλοποιούμενες διερευνητικές γεωτρήσεις κινδυνεύει με σημαντική αποδυνάμωση των διεκδικήσεών της, ιδιαίτερα σε περίπτωση που τα αποτελέσματα των γεωτρήσεων είναι θετικά, και
ε) στο Αιγαίο η Τουρκία εφαρμόζει από το 1996 μια πολιτική «γκριζοποίησης» σε μια προσπάθεια βελτίωσης της διαπραγματευτικής θέσης της σε περίπτωση μελλοντικών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Ισχυρίζεται, όμως, ότι η εξελισσόμενη κινητικότητα στην περιοχή των Ιμίων άρχισε από το 2015 με υπαιτιότητα της ελληνικής πλευράς.