Μια από τις βασικές εξαγγελίες της ποικιλόχρωμης Αριστεράς ήταν η κατάργηση του πελατειακού κράτους. 

Οι αναλύσεις των διανοουμένων του χώρου αυτού όριζαν με περιοριστικό τρόπο το πελατειακό κράτος, ως μια σχέση αλληλεξάρτησης ενός πάτρωνα και ενός πελάτη με εκατέρωθεν παροχές: του πάτρωνα η παροχή οριζόταν στο «βόλεμα» του πελάτη ή συγγενικού του προσώπου και του πελάτη στην εξαγορά της ψήφου του. Έβλεπαν την κορυφή του παγόβουνου. Το πελατειακό κράτος, όμως, εκτείνεται σε όλα τα τμήματα της δημόσιας διοίκησης: αποφάσεις, δομές, παρεχόμενες υπηρεσίες, προϋπολογισμοί λειτουργούν βάσει των προταγμάτων του.

Πάντως, ενώ στο υποσχεσιολόγιο του κ. Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δέσποζε η εξαγγελία της μάχης κατά του πελατειακού κράτους, η εφαρμοσμένη πολιτική της κυβέρνησής του κινήθηκε, καθ’ όλη την τριετία, στον αντίποδά της. Μάλιστα, όσοι και όσες καταγγείλαμε την κυβερνητική πλειοψηφία για ασυνέπεια και τους δείχναμε ποιες ακριβώς πράξεις τους έτρεφαν το πελατειακό κράτος συναντήσαμε είτε την αδιαφορία είτε τη λοιδορία τους. Ας θυμηθούμε μερικά βασικά στιγμότυπα…