Από τις 28 Δεκεμβρίου βρίσκονται σε εξέλιξη διαδηλώσεις στο Ιράν που ξεκίνησαν από τη σιιτική πόλη Μασχάντ και επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα. Ακούγονται διάφορα για τους αρχικούς υποκινητές των διαδηλώσεων (σκληροπυρηνικά στοιχεία που ήθελαν αντιδράσεις κατά του προέδρου Ροχανί), αλλά φαίνεται πως η δυναμική τους ξεπέρασε τους αρχικούς στόχους των υποκινητών τους.

Το ισλαμικό καθεστώς διαθέτει ισχυρούς μηχανισμούς, όπως τους «Φρουρούς της Επανάστασης» που είναι και πολυάριθμοι και καλά οργανωμένοι και εκπαιδευμένοι, και εμποτισμένοι με τον κατάλληλο φανατισμό για να καταστείλουν τέτοιου είδους εξεγέρσεις.
Οι διαδηλώσεις που παρακολουθούμε τις ημέρες αυτές είναι μικρότερες από τις ανάλογες του 2009, αλλά έχουν ένα χαρακτηριστικό που δεν είχαν εκείνες. Τη μαζική χρήση του smartphone και των κοινωνικών δικτύων. Βεβαίως, οι Αρχές του καθεστώτος έχουν τη δυνατότητα να διακόψουν τις επικοινωνίες μέσω ίντερνετ, αλλά υπάρχουν και τρόποι αντίδρασης.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Karim Sadjadpour από το theatlantic.com και δίνει μια πολύ καλή εικόνα του τι συμβαίνει στο Ιράν, την προοπτική της εξέγερσης αλλά και πώς θα πρέπει να κινηθεί η πολιτική των ΗΠΑ και άλλων Δυτικών χωρών.

«Η μάχη για το Ιράν»

Στο Ιράν, τα εμπόδια για την επιτυχία είναι αποθαρρυντικά. Ενώ οι περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής κυβερνώνται από κοσμικούς μονάρχες που επικεντρώνονται στην καταστολή κυρίως της ισλαμικής αντιπολίτευσης, το Ιράν είναι μια ισλαμική αυτοκρατορία επικεντρωμένη στην καταστολή της κοσμικής αντιπολίτευσης. Αυτοί οι δυναμικοί άοπλοι, ανοργάνωτοι, χωρίς ηγέτες πολίτες που επιδιώκουν την οικονομική αξιοπρέπεια και τον πλουραλισμό, σε αντίθεση με μια έντονα οπλισμένη, οργανωμένη, εύπορη κυβερνητική θεοκρατία που ασπάζεται το μαρτύριο του θανάτου, δεν αποτελεί συνταγή επιτυχίας.

Ξεκίνησαν στις 28 Δεκεμβρίου στο Μασχάντ, μια σιιτική πόλη προσκυνήματος που συχνά θεωρούνταν ισχυρό φρούριο του καθεστώτος, με τους διαδηλωτές να φωνάζουν συνθήματα όπως «αφήστε τη Συρία μόνη, σκεφτείτε για εμάς». Σύντομα εξαπλώθηκαν στην Κομ, την πιο ιερή πόλη του Ιράν, όπου διαδηλωτές εκδήλωσαν νοσταλγία για τον Ρεζά, τον εκσυγχρονιστή σάχη του 20ού αιώνα που απείλησε ανελέητα τον κλήρο. Συνεχίστηκαν σε επαρχιακές πόλεις, με χιλιάδες να διαδηλώνουν με συνθήματα όπως «δεν θέλουμε Ισλαμική Δημοκρατία» στο Νατζαπαμπάντ, «θάνατο στους Φρουρούς της Επανάστασης» στο Ραστ και «θάνατο στον δικτάτορα» στο Κοραμαμπάντ. Από τότε έχουν εξαπλωθεί στην Τεχεράνη και εκατοντάδες διαδηλωτές έχουν συλληφθεί, ανέφερε το BBC επικαλούμενο Ιρανούς αξιωματούχους.

Αυτό που προκάλεσε τις διαμαρτυρίες είναι θέμα συζήτησης –ορισμένα στοιχεία υποστηρίζουν ότι αρχικά είχαν ενθαρρυνθεί από σκληροπυρηνικές δυνάμεις για να εμποδίσουν τον πρόεδρο Χασάν Ρουχανί–, αλλά αυτό που τις τροφοδότησε ήταν τα ίδια τα αιτήματα των αντιπολιτευτικών διαμαρτυριών παντού: η αύξηση του κόστους διαβίωσης, η ενδημική διαφθορά, απάτη, κακοδιαχείριση. Προσθέστε σε αυτό το πικρό κοκτέιλ τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνική καταπίεση, οι οποίες ασκούνται από το ηθικό βάθρο της ισλαμικής θεοκρατίας.

Ενώ αυτά τα αιτήματα έχουν κακοφορμίσει εδώ και χρόνια, ή μάλλον δεκαετίες, μεταξύ των πολλών παραμέτρων που χαρακτηρίζουν τις σημερινές διαδηλώσεις από εκείνες του 2009 είναι τα smartphone. Το 2009 εκτιμάται ότι 2 έως 3 εκατομμύρια Ιρανοί διαμαρτυρήθηκαν σιωπηλά στην Τεχεράνη, με λιγότερους από 1 εκατομμύριο να διαθέτουν μια τέτοια συσκευή και λίγοι εκτός της Τεχεράνης. Σήμερα 48 εκατομμύρια Ιρανοί πιστεύεται ότι έχουν smartphone, όλα εξοπλισμένα με κοινωνικά μέσα και εφαρμογές επικοινωνίας.

Όμως ενώ οι Ιρανοί έχουν μια πολύ καλή κατανόηση του πώς ζουν αλλού, ο υπόλοιπος κόσμος έχει λιγότερο σαφή ιδέα για το πώς ζουν οι Ιρανοί δεδομένης της αποτελεσματικής παραμόρφωσης, από την Τεχεράνη, της κάλυψης που παρέχουν τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης. Από το 2009 και ακόμη πιο πριν, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι που κάλυπταν το Ιράν –συμπεριλαμβανομένων της Farnaz Fassihi της The Wall Street Journal, της Nazila Fathi της New York Times, του Maziar Bahari του Newsweek, της Parisa Hafezi και του Babak Dehghanpisheh του Reuters και δεκάδων άλλων– εκφοβίζονται και σε ορισμένες περιπτώσεις φυλακίζονται. Οι λίγοι δημοσιογράφοι που παραμένουν στο Ιράν ανησυχούν δικαιολογημένα για την προσωπική τους ασφάλεια. Πολλοί από τους καλύτερους Ιρανούς συγγραφείς, μελετητές και καλλιτέχνες της γενιάς τους έχουν εξοριστεί επίσης από…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news