Αυτά λέει πάνω-κάτω το Απολυτίκιο των Χριστουγέννων.

Φεύγουν ντροπιασμένα τα άλλα τα πομπώδη, τα μελό, τα γλυκανάλατα λόγια. Οι πολυλογίες του συρμού για το πνεύμα των Χριστουγέννων ακούγονται φτηνές σαν κάτι εποχικά ανάλαφρα τραγουδάκια που ακούγονται μόνο κάθε τέτοια εποχή στο ραδιόφωνο. Ενδεδυμένος με τα όπλα του φωτός, ο Άγιος Ρωμανός μοιάζει σαν κανένας αρχαίος Έλληνας μαραθωνομάχος με μύες γραμμωμένους και ψημένους μέσα στις παλαίστρες και στους στίβους. Κι από την άλλη, αυτά τ’ αγοραία τα χριστουγεννιάτικα μοιάζουν σαν τον Πέρση που αποβιβάστηκε στον Μαραθώνα.

Όσοι λοιπόν σε αυτό το πεδίο της πνευματικής μάχης συντάσσονται με το πνεύμα των Μαραθωνομάχων και του παππού μας του Περικλή («φιλοκαλούμεν τε γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας»), αρνούνται να μηδίσουν. Κι έτσι, αφήνουν τον αγιοπνευματικό λόγο των πατέρων της Ορθοδοξίας μας να διώξει το θόρυβο και τη σύγχυση∙ παραμερίζουν τον καταναλωτισμό των ημερών κι επικεντρώνονται στην ουσία του πράγματος. Κι εκεί ανακαλύπτουν θησαυρούς και μυστικά αθανασίας.
Πρώτα-πρώτα αντιλαμβάνονται τι θα πει άκρα ταπείνωση. Πράγματι, ο παντοδύναμος Θεός και δημιουργός των πάντων έρχεται στον κόσμο ως νεογέννητο ανθρωπάκι. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μας δεν είμαστε τόσο ευάλωτοι κι εξαρτημένοι, όσο στα πρώτα της στάδια. Ένα μωρό δεν μπορεί να κάνει τίποτε από μόνο του. Ούτε να μετακινηθεί, ούτε να φάει, ούτε να μιλήσει για να…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news