Οι δεκαετίες είναι κόκκος άμμου στον ιστορικό χρόνο. Ωστόσο μερικές φορές μια αρκεί για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Η δεκαετία που έχει περάσει στην ευρύτερη γεωπολιτική περιφέρεια της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι μια από αυτές.
Το 2007 η Ελλάδα βρισκόταν σε αξιοζήλευτη κατάσταση έναντι των γειτόνων της, ευρισκόμενη στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στηριγμένη στην οικονομική και δημογραφική ορμή της, έμοιαζε στα μάτια των Δυτικών ως πρότυπο μετριοπαθούς ισλαμικής δημοκρατίας που θα μπορούσε να εξαχθεί σε όλη την περιοχή. Η Συρία εξακολουθούσε να είναι ένα κράτος σε μετά-μπααθική μετάβαση, ενώ η Αίγυπτος και η Λιβύη παρέμεναν φέουδα του Χόσνι Μουμπάρακ και του Μουαμάρ Γκαντάφι, αντιστοίχως. Το Ισραήλ, παρά τις επιμέρους διακυμάνσεις στην πολιτική του παρέμενε σε εξωτερική εγρήγορση, αλλά διατηρούσε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το έκαναν να μοιάζει με μια πραγματική δυτική νησίδα σε μια μεσανατολική θάλασσα. Όλα έμοιαζαν περίπου σταθερά. Επιστέγασμα αυτής της κατάστασης ήταν η μειωμένη, αλλά πάντα σταθερά ορατή αμερικανική παρουσία σε μια Μεσόγειο «μονοκαλλιέργεια» της υπερδύναμης.
Για τη συνέχεια Kathimerini