Η Γενοκτονία όλων των Ελλήνων της Ανατολής είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της Ανθρωπότητας του 20ου αιώνα  και μένει ακόμη ατιμώρητο.
Οι Έλληνες που χάθηκαν τότε στην Ανατολή με πολλούς τρόπους από τους Τούρκους, έγιναν πρόσφυγες όσοι σώθηκαν και σκόρπισαν σε όλον τον πλανήτη σαν τα τρομαγμένα πουλιά… και η αροθυμία εβρούλιζεν τα καρδίας ατουν…
Λένε πως η Τουρκία διαστρεβλώνει την ιστορία του παρελθόντος της και την γράφει ακόμη και στα σχολικά της βιβλία· έτσι εξαπατεί και φανατίζει ακόμη και τα παιδιά της.
Ακόμη και σήμερα ο μεγάλος σουλτάνος της Τουρκίας… συνεχίζει να μην παραδέχεται την Γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ελλήνων που ήταν πρωτοφανής και ολέθρια σε όλο τον κόσμο. Έτσι συνεχίζει να μας προκαλεί και να μας απειλεί καθημερινά στο Αιγαίο. Βρίζει και προσβάλλει και τους ηγέτες της Ευρώπης…

Τα παιδιά μας όπου βρίσκονται στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θυμούνται τους βασανισμένους προγόνους τους και με πόνο πολύ κάνουν συνία και κοκκία και πολλές ομιλίες ιστορικούς στη μνήμη των προγόνων τους και πολλές φορές κάνουν το «Πυρρίχειο Πέταγμα» με δάκρυα στα μάτια.
Κ’ εγώ στα βιβλία μου γράφω διάφορες ιστορίες που μας έλεγαν οι πρόσφυγες γονείς και παππούδες μας στο χωριό μας τη Λεκάνη Καβάλας. Οι ιστορίες που γράφω είναι όλες αληθινές, χωρίς καμία έμπνευση και τέχνη δική μου· γι’ αυτό είναι όλες δακρύβρεχτες…
Η μάνα μου ήταν αγράμματη και μας έλεγε τις ιστορίες της με μεγάλο πόνο, δάκρυα και μοιρολογίες. Ο εξαίρετος πατέρας και δάσκαλός μας, μας έλεγε τις ιστορίες του με μεγάλη λεπτομέρεια. Προσπαθούσε να συγκρατηθεί να μην κλάψει, γιατί έκανε δύο χρόνια στο Ερζερούμ εξορία…
Πρέπει όλοι οι Έλληνες μαζί, ακόμη και το κράτος μας, να βοηθήσει, να προσπαθήσει ν’ αναγνωριστεί η Γενοκτονία μας από το Διεθνές Δίκαιο και απ’ όλα τα κράτη του κόσμου. Οτότε μαναχόν θα δικαιούνταν ούλå τα ýήα των προγόνων εμουν ντο εχάθαν άδικα σην Τουρκίαν και θα καλοκάθουνταν σον Παράδεισον ατουν! Άλλο ντο να λέω; «Πολλά να λέω ’κ’ επορώ και ολίγα ’κι κανείνταν!»…

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η Δέσποινα Πεϊμανίδου-Πολυχρονίδου γεννήθηκε το 1931 στο ορεινό χωρίο Λεκάνη-Καβάλας, κάτω από τα βλέμματα των ψηλών κορυφών των ορέων Λεκάνης (Τσαλ-Νταγ), από γονείς πρόσφυγες Ποντίους.
Η φοίτησή της στο Δημοτικό σχολείο του χωριού της ήταν ελλιπής, λόγω του Αλβανικού πολέμου και της τετράχρονης Κατοχής. Εφοίτησε και πήρε απολυτήριο από το εξατάξιο Γυμνάσιο Θηλέων Καβάλας και στη συνέχεια απεφοίτησε από την Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης.
Υπηρέτησε σε σχολεία των Νομών Καβάλας και Δράμας και διηύθυνε μονοθέσια σχολεία και το εξαθέσιο Δημοτικό σχολείο του χωριού της. Σήμερα είναι συνταξιούχος και, πολλά χρόνια, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Πολιτικών Συνταξιούχων του Δημοσίου, Νομού Καβάλας.
Η Ποντιακή καταγωγή της, τα έντονα παιδικά και εφηβικά βιώματά της κοντά στους γονείς, τη γιαγιά και τους συγχωριανούς της, απετέλεσαν το υλικό συγγραφής των διηγημάτων της στη μητρική της διάλεκτο.
Μαθήτρια Γυμνασίου πήρε μέρος στη σκηνή του ερασιτεχνικού Ποντιακού Θεάτρου της πόλης Καβάλας και έπαιξε ρόλους από τα θεατρικά έργα του αείμνηστου γιατρού Φίλωνα Κτενίδη.
Πιστή στις παραδόσεις, θεωρεί χρέος της τη μνήμη των προγόνων της, τη διατήρηση και διάδοση της παράδοσης και του πολιτισμού τους.
Έργα της συγγραφέως:
– «Το χρέος ιμ’», 2000
– «Άπαντα Αριστοφάνη» (Στην ποντιακή διάλεκτο), Εκδόσεις Ινφογνώμων, 2017