Η ανάπτυξη της οικονομίας, η κοινωνική συνοχή και η αύξηση της αποτροπής είναι τα τρία μεγάλα ζητούμενα για την Ελλάδα τη χρονιά που έρχεται.  Σε πραγματικό –και όχι εικονικό– επίπεδο, όμως, ελάχιστα θα επιτευχθούν. Για λόγους εντυπώσεων η κυβέρνηση θα προβάλλει το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια και της αρχής μιας οικονομικής ανάκαμψης αλλά κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν συμμερίζεται την άποψή της.
Οικονομική ανάκαμψη χωρίς επενδύσεις όχι μόνο δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλά και κάποια αριθμητική βελτίωση αν παρουσιαστεί, θα είναι σαν να τρώμε τις σάρκες μας. Για να δώσει μερίσματα η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων αλλά και φυσικών προσώπων. Το πλεόνασμα, αν υπάρχει, δεν προέρχεται από αύξηση της πίτας αλλά από ανακύκλωση των κομματιών της. Με λίγα λόγια, η οικονομία –αυτή που κατάφερε να επιβιώσει ως σήμερα από την κρίση– στενάζει. Και στενάζει βαριά.

Μόνο άνθρωποι, όπως πολλά στελέχη της κυβέρνησης που δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους, κάθονται στα γραφεία και λαμβάνουν αποφάσεις έξω από τον πραγματικό κόσμο. Αριστερά χωρίς στοιχειώδη ανάγνωση των συνθηκών που αντιμετώπισε η ρωσική επανάσταση δεν νοείται. Ακόμη και τότε η ισορροπία που επιδιώκονταν μεταξύ των κομμουνιστικών ιδεοληψιών και της πραγματικότητας που αντιμετώπιζε το καθεστώς των μπολσεβίκων, ήταν πιο προσεκτική.

Η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί και οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης γι’ αυτήν τη διάρρηξη είναι μεγάλες. Από την αρχή της πορείας του ο Σύριζα είχε έναν διχαστικό λόγο αλλά και όταν έγινε κυβέρνηση ακολούθησε μια πολιτική κοινωνικού αυτοματισμού για να πετύχει τους στόχους του. Έφερνε, με τη χρησιμοποίηση κατάλληλων προπαγανδιστικών μηχανισμών, τη μια κοινωνική κατηγορία σε αντίθεση με την άλλη, καλλιεργώντας τα χειρότερα ανθρώπινα ένστικτα σε μια περίοδο κρίσης όπου κατέρρευσαν όλες οι αντιστάσεις.

Η αποτροπή είναι, ίσως, ένα μεγάλο ζητούμενο καθώς το επίπεδο στο οποίο υπάρχει σήμερα δεν είναι πειστικό. Οι παραβιάσεις και οι καταπατήσεις όχι μόνο κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά, ακόμη, και ελληνικής κυριαρχίας είναι συχνό φαινόμενο. Για να μπορέσει να διαδραματίσει έναν ρόλο ήπιας δύναμης, η χώρα χρειάζεται να αυξήσει το επίπεδο σεβασμού και εκτίμησής της, τουλάχιστον στη γεωπολιτική της περιφέρεια. Αυτό, δυστυχώς, σήμερα με την κρίση δεν…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news