Το βιβλίο πραγματεύεται το προσφυγικό ζήτημα των Ελλήνων, που βρέθηκαν εκτοπισμένοι στην Αλβανία μετά την κατάληξη της κομμουνιστικής ανταρσίας και την οριστική συντριβή του ΔΣΕ (1949), στο ευρύτερο πλαίσιο των σχέσεων του ΚΚΕ με την αλβανική κουμμουνιστική ηγεσία (1945-1990).

Το Α΄ μέρος αναφέρεται στους Έλληνες αντάρτες, που διέφυγαν στην Αλβανία και περιορίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την οριστική τους διασπορά σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, την αμνήστευση και τον επαναπατρισμό τους,  ενώ στο Β΄ μέρος ερευνάται η περίπλοκη υπόθεση των αιχμαλώτων στρατιωτικών του Εθνικού Στρατού που απήχθησαν από τους αντάρτες και μεταφέρθηκαν βιαίως στην Αλβανία, η περιπέτεια των Ελλήνων κτηνοτρόφων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ο Γολγοθάς των ανήλικων προσφυγόπουλων και των ελάχιστων Ελλήνων σλαβομακεδονικής συνείδησης που βρέθηκαν και αυτοί για διάφορους λόγους στην Αλβανία.

Για τη συνέχεια Pelasgos