«Γι’ αυτή τη γυναίκα που είναι 14 ετών, ζει με τα πεθερικά της, έχει έναν άντρα τσιγγανοπατέρα, που είναι ένα παιδί ακόμα, αλλά έχει ξεχάσει και παιδική ηλικία και εφηβεία και τον εαυτό της, που ξυπνάει το πρωί και μαγειρεύει και πλένει στο χέρι, που γεννάει και πονάει αλλά ακούει “δεν πειράζει, θα περάσει”. Γι’ αυτή τη γυναίκα που θα μπει από παιδί στα βάσανα μέχρι να πεθάνει στα 40-45 γιατί τόσο ζούμε εμείς, δεν μεγαλώνουμε πολύ από την κακή ζωή και την ταλαιπωρία, γι’ αυτή λοιπόν τη γυναίκα εγώ προσπαθώ. Να δείξω ότι είναι άνθρωπος και έχει την ίδια αξία όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι».

Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν λέει τα παραπάνω μονορούφι, χωρίς κόμπιασμα, χωρίς να αλλάξει καν τόνο φωνής, που παραμένει ήρεμος, αυτός που παίρνει μια μητέρα όταν διηγείται ένα παραμύθι. Οσο κι αν παραμύθι δεν είναι μια λέξη που ταιριάζει στην προκειμένη περίπτωση, δεν φύονται πολλές ευχάριστες ιστορίες στο Δροσερό, τον οικισμό μουσουλμάνων Ρομά που αναπτύσσεται στις παρυφές της πόλης της Ξάνθης, τον τόπο της κ. Σουλεϊμάν.

Για τη συνέχεια  Kathimerini