Το θεοκρατικό Ιράν είναι μία χώρα η οποία ποτέ δεν έκρυψε τις ηγεμονικές της φιλοδοξίες. Ιδιαίτερα την τελευταία πενταετία ασκεί  αναντίρρητα μία έντονη ηγεμονική περιφερειακή πολιτική στη Μέση Ανατολή, από τον Περσικό Κόλπο και το γειτονικό Ιράκ με το Κουρδιστάν μέχρι την Συρία και από εκεί στον Λίβανο και νοτιότερα στη Λωρίδα της Γάζας.

Η διαχρονικότητα του Ιρανικού ηγεμονισμού καταδεικνύεται με το φιλόδοξο πυρηνικό πρόγραμμα του αλλά και το πρόγραμμα  ανάπτυξης  βαλλιστικών πυραύλων. Το Ιράν δεν δέχεται την  ύπαρξη του Ισραήλ ως κράτους και οι Ιρανοί αξιωματούχοι αναφέρονται  διαρκώς, άμεσα ή έμμεσα, στην εξόντωση του. Η υπογραφή της σχετικής Συμφωνίας για το πυρηνικό του πρόγραμμα (Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) στη Βιέννη τον Ιούλιο 2015, μεταξύ του Ιράν και των χωρών P5+1 (5 μόνιμα μέλη του ΣΑ/ΟΗΕ συν τη Γερμανία και την ΕΕ), δημιούργησε ατμόσφαιρα αισιοδοξίας. Πολλοί πίστεψαν ότι θα δημιουργούσε κλίμα σταθερότητας στην περιοχή και απαρχή σταδιακής εγκατάλειψης της επιθετικής πολιτικής προς το Ισραήλ πρωτίστως και δευτερευόντως προς την Σαουδική Αραβία. Το Ισραήλ εξ αρχής τοποθετήθηκε αρνητικά, ισχυριζόμενο ότι η Τεχεράνη  απλά προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Ανάλογη στάση τήρησε για δικούς του λόγους και ο Οίκος των Σαούντ. 

Για τη συνέχεια Liberal