Όταν ο πρόεδρος της Αυτόνομης Διοίκησης του Κουρδιστάν ανακοίνωσε ως ημερομηνία διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν την 25η Σεπτεμβρίου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι ο άνδρας αυτός, πολιτικός τρίτης γενιάς και με δεκάδες νεκρούς από την οικογένειά του στους εθνικούς αγώνες, θα είχε κάνει τα προφανή.

Δεύτερον, θα είχε εξασφαλίσει ισχυρές και μάλιστα γραπτές διαβεβαιώσεις στήριξης από τις δυνάμεις εκείνες που θα μπορούσαν να αποτρέψουν στρατιωτική εισβολή στο Κουρδιστάν και εννοούμε τις τέσσερις χώρες που κατέχουν το Κουρδιστάν, ήτοι Ιράκ, Συρία, Τουρκία και Ιράν.

Τρίτον, θα είχε εξασφαλίσει κατά κάποιο τρόπο τη συναίνεση τουλάχιστον της Βαγδάτης, με σκοπό το συναινετικό διαζύγιο. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνταν δηλώσεις του για το θέμα.

Τέταρτον, θα είχε εξασφαλίσει έναν αριθμό 20-30 χωρών, που είναι έτοιμες να αναγνωρίσουν το νέο ανεξάρτητο κράτος.

Αυτές ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις για να αποφασιστεί ένα τόσο ζωτικής και συνάμα ιστορικής σημασίας γεγονός, όπως η ανεξαρτησία μιας νέας χώρας. Να δούμε όμως τι έγινε αμέσως μετά το δημοψήφισμα.

Αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχε εθνικό μέτωπο, αφού εκτός από το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, ηγέτης του οποίου είναι ο ίδιος ο Μπαρζανί, όλα τα άλλα κόμματα σχεδόν σύρθηκαν στο δημοψήφισμα, ενώ η συμμετοχή στο δημοψήφισμα στην περιφέρεια Σουλεϊμανίγιας, όπου είναι ισχυρά η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν και το Γκοράν, ξεπέρασε μόλις και μετά βίας το 50%, σε σύγκριση με άλλες περιοχές όπου υπήρχε σχεδόν καθολική συμμετοχή.

Όσον αφορά τη στήριξη από τις μεγάλες δυνάμεις, αποδείχτηκε ότι αυτή δεν είχε εξασφαλιστεί ή μάλλον είχε εξασφαλιστεί με ανισόρροπο τρόπο. Οι ΗΠΑ δεν ήταν δυνατόν να στηρίξουν ισχυρά το εγχείρημα, γιατί αυτό θα οδηγούσε το Ιράκ ακόμα πιο…

Η συνέχεια στο Pontos-news