Ο Πρόεδρος της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Στάϊνμαγιερ βρίσκεται στη Ρωσία, σε μιαν «επίσκεψη
εργασίας». Κατά το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Στάϊνμαγιερ επρόκειτο χθες
να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν. (H συνάντηση -εάν πραγματοποιήθηκε- δεν αναφέρθηκε στα σημερινά πρωινά δελτία
ειδήσεων του ρωσικού R.Τ. ή του
Ευρωενωσιακού Euronews).

Είναι η πρώτη φορά από επταετίας που Γερμανός πρόεδρος
επισκέπτεται τη Ρωσία. «Η επίσκεψη του κ. Στάϊνμαγιερ αποτελεί ένα ισχυρό
πολιτικό μήνυμα», δήλωσε ο εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού
Κόμματος Νιλς Έντε. «Η αποκατάσταση των γερμανο-ρωσικών σχέσεων, σε στιγμή όπου
η Ευρώπη αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις, είναι πλέον μια από τις προτεραιότητες
της εξωτερικής πολιτικής του Βερολίνου», πρόσθεσε.

Την είδηση για την γερμανική προεδρική επίσκεψη είχε
προλάβει (χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτήν) ένα «προφητικό άρθρο», από αυτά που
συνηθίζει να γράφει ο Τζωρτζ Φρίντμαν, γνωστός διευθυντής της Εταιρείας
Πληροφοριών «ιντέλιτζενς», Στράτφορ, με τίτλο το ερώτημα «Η Γερμανία έγινε
φιλορωσική;»

Ο Τομ Λουόνγκο, δημοσιολόγος, εκδότης της ηλεκτρονικής
εφημερίδας  Gold Goats’n Guns και συνεργάτης των Seeking Alpha, Newsmax Media και  Russia Insider, με το πιο κάτω
άρθρο του  παρέχει οδηγό  ανάγνωσης των άρθρων του Φρίντμαν και γνώσης
των πραγματικών  δεδομένων ως προς τις
γερμανικές επιλογές, αλλά και ενδιαφέρουσα διάγνωση της υγείας και του
μέλλοντος (εάν υπάρχει) της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού 

Η Γερμανία θα Μεταπηδήσει στη
Ρωσία – Το Αμερικανικό
Βαθύ Κράτος Έχασε               

Ο Τζωρτζ Φρίντμαν δεν
μπορεί να σας πει τους πραγματικούς λόγους γιατί η Γερμανία δεν έχει άλλη
επιλογή από τη Ρωσία

Tom Luongo,
Seeking Alpha, Russia Insider, 24-10-17

Δεν έγραψα αυτόν τον τίτλο για
αναγνωστικό δόλωμα. Τον έγραψα επειδή είναι η αλήθεια. Αυτό το άρθρο θα είναι
κατά το ένα μέρος γεωπολιτική ανάλυση και κατά ένα μέρος διδαχή για το πώς πρέπει
να διαβάζεται αυτό που δεν λέγεται όσο και αυτό που λέγεται και το κυριότερο
ποιος μιλά και κρύβει λόγια.

Αρχίζουμε με όχι άλλον από τον Κύριο
φωνή-της-CIA Τζωρτζ
Φρίντμαν, αυτοπροσώπως. Φρίντμαν είναι ο επικεφαλής του  Stratfor, μιας από τις -με μεγαλύτερη επιρροή- οργάνωσης «μυστικών»
πληροφοριών, με έδρα την Ουάσιγκτον. Είχα στο παρελθόν γραφτεί  συνδρομητής του, απλά για να μαθαίνω ποιες
ιστορίες η αμερικανική κυβέρνηση με θέλει να πιστεύω.

Ιντελιγκέντσια του Βαθέως
Κράτους                                                        
             Οι μυστικές πληροφορίες του Στράτφορ είναι ένα
αριστοτεχνικό μίγμα της αλήθειας καλοτυλιγμένο σ’ ένα παραπειστικό
μπαλάκι/δόλωμα. Ο Φρίντμαν είναι ο Ντάμπλντορ  (γενειοφόρος τύπος του παραμυθιού του Χάρι
Πότερ), που μιλά κατά το ήμισυ με γρίφους. Αλλά ως άνθρωπος του σιναφιού, με
πρόσβαση στην πραγματική ιστορία, μιλώντας τελείως φυσικά και δυσδιάκριτα  και μη λέγοντάς σου τίποτα σημαντικό,  σε ρυμουλκεί στην μια εκδοχή των γεγονότων.

Και πως ξέρω ότι το
Βαθύ Κράτος χάνει; Το τελευταίο πόνημα του Φρίντμαν για το όργανο της Υπηρεσίας
Επενδύσεων Τζων Μώλντιν, που αναδημοσιεύθηκε στο Zero Hedge σήμερα, γράφει για την αξιοθρήνητη
κατάσταση των Αμερικανο-Γερμανικών σχέσεων. Άνθρωποι  σαν τον Φρίντμαν πρέπει οπωσδήποτε να
διαβάζονται. Αλλά να διαβάζονται με μεγάλο σκεπτικισμό. Η ευφυΐα συνίσταται  στο να 
διακρίνεις που πρόκειται να στραφεί 
η διόπτρα στόχευσης. ΄Ετσι, το ότι γράφει ο Φρίντμαν πώς οι Γερμανοί
πρόκειται να αποπλανηθούν από τους κακούς Ρώσους είναι σημαντικό.

Η διόπτρα στόχευσης
του Βαθέως Κράτους θα στραφεί από την Συρία και ακόμη και από το Ιράν, για να
εστιαστεί στην ενίσχυση  της θέσης τους στην
Γερμανία, που εξασθένισε μαζί με την πτώση της λαϊκής στήριξης στην ΄Αγκελα  Μέρκελ.

Ο Φρίντμαν  εκθέτει τις επιλογές της Γερμανίας: να βρει
ένα τρόπο να διασώσει την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ή να στραφεί στη Ρωσία, για να βρει
εκεί όσα έχει ανάγκη για την ανάπτυξή της. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος
της Γερμανίας. Αλλά ο Φρίντμαν το τοποθετεί κατά τον πιο ανέντιμο τρόπο που θα
μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Και  πραγματοποιώντας αυτό το κατόρθωμα, κάνει τον
αναγνώστη να  αισθάνεται ευχάριστα  πως είναι ευφυής. Αυτό είναι το ολέθριο δόλιο
στοιχείο. Αυτή είναι η τεχνική του Μάστορα Προπαγανδιστή. Και αυτό το χαρακτηριστικό
είναι που πρέπει να αναζητεί και να επισημαίνει ο αναγνώστης του Φρίντμαν.

Το Βαθύ
Κράτος Ψεύδεται

Ο Φρίντμαν κάνει
ταχυδακτυλουργία για να μας πει πως η Γερμανία χρειάζεται τη Ρωσία επειδή:

Η Γερμανία
έχει ανάγκη τις ρωσικές πρώτες ύλες. Χρειάζεται τη ρωσική αγορά να είναι πιο
ρωμαλέα γιατί έτσι θα μπορεί να αγοράζει περισσότερα γερμανικά προϊόντα.

Αλλά η Ρωσία
είναι ανίκανη για ταχεία οικονομική ανάπτυξη χωρίς εξωτερική βοήθεια και με την
κατάρρευση των τιμών πετρελαίου έχει ανάγκη ταχείας ανάπτυξης για να
σταθεροποιήσει την οικονομία της. Η Γερμανία έχει ανάγκη της ρωσικής οικονομίας
για να επιτύχει και αυτό που έχει να προσφέρει στη Ρωσία είναι κεφάλαια,
τεχνολογία και διοίκηση επιχειρήσεων.

Σε αντάλλαγμα
η Ρωσία μπορεί να προσφέρει πρώτες ύλες και εργατική δύναμη.

Μια
ευθυγράμμιση με τη Ρωσία θα εγκαταστήσει την Ανατολική Ευρώπη στην τροχιά της
Γερμανίας.

Όλα αυτά ακούγονται
ωραία. Το συμπέρασμα είναι αλήθεια, αλλά φθάνοντας εκεί είναι το ψέμα που
κολλάει στο αφήγημα. Η Γερμανία έχει ανάγκη από μεγάλες εξαγωγές για την
ανάπτυξή της. Η Ρωσία δεν τις χρειάζεται. Η Γερμανία έχει ανάγκη από πρώτες
ύλες. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη από τεχνολογία. ΄Εχει τεχνολογία που δεν την έχει
αναπτύξει στον ιδιωτικό τομέα… Ακόμη.

Μέχρι τώρα η Γερμανία
έχει χρησιμοποιήσει τη Νότια Ευρώπη σαν την περιοχή ξεφορτώματος (των
πληθωρικών εξαγωγών της), ανταλλάσοντας το εθνικό χρέος της Ιταλίας και της
Πορτογαλίας με (αυτοκίνητα) BMW.

Αλλά η μέθοδος
εξάντλησε τα περιθώρια αντοχής και προκαλεί την διάρρηξη της Ευρώπης. Η
Γερμανία δεν θέλει να σταματήσει αυτόν τον μηχανισμό, ούτε θέλει να πληρώσει το
τίμημα που της αναλογεί για την λύση του προβλήματος, δηλαδή την ελάφρυνση του
χρέους για τις χώρες που θεωρεί Κλαμπ Μεντιτερανέ (ελαφρότητας μεσογειακών
διακοπών).

Οι Γερμανοί πολιτικοί
όπως η Μέρκελ το εκμεταλλεύτηκαν αυτό με κυνισμό για πολιτικό κέρδος αλλά, τώρα
που φθάσαμε στα όρια του χρέους η Μέρκελ έχει αποκαλυφτεί ως το φερέφωνο της
πολιτικής του Στέητ Ντιπάρτμεντ και όχι η ηγέτιδα της Γερμανίας.

Οι ΗΠΑ θέλουν μιαν
Ε.Ε. μέσω του ΝΑΤΟ να καταπολεμά την Ρωσία γεωπολιτικά, έτσι που όλα έχουν
παγώσει σ’ αυτή την κατάσταση Ψυχρού Πολέμου, η οποία οδηγεί στην μεγάλη λαϊκή
εξέγερση εναντίον της επιβολής του από την Μέρκελ. Το κόστος το πληρώνουν οι
νέες γενιές που τώρα γεννιούνται μέσα στην ντε φάκτο δουλεία χρέους.

Η Ρωσία, από τη δική
της πλευρά, δεν είναι η Ρωσία που ήταν ακόμη και πριν πέντε χρόνια. Εξακολουθεί
να μοχλεύει τον εύρωστο ενεργειακό τομέα της για την χρηματοδότηση της
ευρύτερης οικονομίας. Ο Πούτιν έκανε το 2015 στροφή από το να  επιδοτεί την Ροσνέφτ και την Γκαζπρόμ, στη
Γεωργία και στην βιομηχανική παραγωγή. Ο Ιγκόρ Σέτσιν ούρλιαζε. Ο Πούτιν τον
αγνόησε.

Ο Φρίντμαν αυτά τα
γνωρίζει, αλλά εξακολουθεί να πουλάει τον ίδιο χαβά: «Η Ρωσία είναι ένα
πρατήριο βενζίνης στον δρόμο για την Κίνα», που έχει πάντα πέραση στο Κογκρέσο.
Ξέρει επίσης ότι  το σχέδιο του Πούτιν πάντοτε
ήταν πρώτα να σταθεροποιήσει τη Ρωσία και έπειτα να την ξαναφτιάξει.

Και αυτό είναι που
τον τρομάζει, αυτόν και τους νεοσυντηρητικούς που αντιπροσωπεύει.

Ο Πούτιν
χρησιμοποίησε τον ενεργειακό τομέα για να βελτιώσει τη ζωή εκατομμυρίων Ρώσων,
ταυτόχρονα διεξάγοντας έναν αμυντικό πόλεμο οικονομικής και εδαφικής φθοράς
εναντίον μιας επιθετικής Ουάσιγκτον. ΄Επειτα όρθωσε ανάστημα  (Συρία) και ανέτρεψε τελείως την εικόνα, ενώ
υπερασπιζόταν παράλληλα τις στρατηγικές θέσεις του ενεργειακού τομέα του.

Και ενώ αναπτυσσόταν
αυτό το σχέδιο, μετέθετε τον προορισμό της κρατικής χρηματοδότησης,  στην 
περίοδο της κρίσης του Ρουβλίου, από την ενέργεια –που τώρα μπορεί να
σταθεί μόνη στα πόδια  της- στην ευρύτερη
οικονομία. Αυτό το μέρος του προγράμματος μόλις έχει αρχίσει.

Μόλις οι θεσμικοί
επενδυτές αντιληφθούν ότι ο Φρίντμαν τους πουλάει φύκια, τα κεφάλαια θα
εισρεύσουν στην Ρωσία από άπειρα νέα κανάλια, που θα βοηθήσουν την Γερμανία να
κάνει την σωστή επιλογή.

Η πραγματική επιλογή
της Γερμανίας δεν είναι το Βαθύ Κράτος.

Η πραγματική επιλογή
της Γερμανίας είναι, όπως αναφέρει ο Φρίντμαν, να κάνει μια συμφωνία με την
Ρωσία. Ναι, η Γερμανία χρειάζεται την πρόσβαση στην σφύζουσα ρωσική αγορά, αλλά
αυτό θα συμβεί με ή χωρίς της Γερμανία, χάρις στην «Πρωτοβουλία Ζώνης και
Δρόμου» της Κίνας και τις ρωσικές διπλωματικές και στρατιωτικές νίκες στην
Κεντρική Ασία και στην Μέση Ανατολή.

Η Γερμανία δεν έχει
επιλογή προς την Δύση. Η Βρετανία είναι ένα κέλυφος χώρας που κρέμεται από τα
δόντια του χρηματιστηριακού τομέα της. Η Δυτική Ευρώπη έχει αποστραγγιστεί και
έχει ανάγκη να βγει από το ευρώ, να υποτιμήσει, να κηρύξει χρεωκοπία και να
αρχίσει από την αρχή και οι ΗΠΑ θα καταπιαστούν με τα ίδια προβλήματα όταν η
Ευρώπη έχει ξεπεράσει τα χειρότερα από τα δικά της.

Η μόνη ορθολογική
επιλογή είναι η Ρωσία, με τα

1.-  Χρέος 17% του ΑΕΠ, έξυπνη

2.- Εκπαιδευμένη
εργατική δύναμη

3.- Πρόσβαση σε
αγορές που θα είναι κινητήρες ανάπτυξης το 2020

4.- Τους ενισχυόμενους
δεσμούς της με τα ενδιάμεσα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, που πιθανώς να φύγουν
από την Ε.Ε.

Αυτή ήταν η επιλογή
που πραγματικά εκφράστηκε στα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών του
περασμένου μήνα, όχι οι αντι-μεταναστευτικές θέσεις του κόμματος Εναλλακτική
για την Γερμανία. Αυτές ασφαλώς έπαιξαν ένα ρόλο, αλλά τα προβλήματα της Μέρκελ
στην Βαυαρία είναι το πραγματικό της πρόβλημα και η Βαυαρία θέλει την
εξομάλυνση των σχέσεων με την Ρωσία. Και εάν δεν  σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα υποστηρίξει
αυτό το πρόγραμμα, δεν θα είναι καγκελάριος για πολύ ακόμη.

Και αυτή είναι η
πραγματική ιστορία που ο Φρίντμαν δεν θα σας πει, επειδή  είναι ομολογία ήττας.

* * * * * *

Και το άρθρο
του Φρίντμαν στο πρωτότυπο, για την πλήρη εικόνα:

Germanys Delegation To Russia Signals That Merkel Is Looking For New Allies

by Tyler Durden, Oct 24, 2017

By George Friedman
of Mauldin Economics

A delegation of
executives from major German corporations recently met with Russian President
Vladimir Putin.

Such delegations are not
unusual. Sometimes it is routine, sometimes a courtesy. But occasionally, it
has significance. In the case of Russia-Germany relations, such meetings are
always potentially significant.

Germany’s Unsteady
Relations

Two relationships are
critical to Germany.

One is with the European
Union, the other is with the United States. Neither relationship is stable
right now. Brexit, the Spanish crisis, Germany feuding with Poland and the
unsolved economic problems of southern Europe are tearing the European Union
apart.

The Germans and the EU
apparatus claim that none of these threaten the bloc. In fact, almost a decade
after 2008, Europe appears to be achieving very modest economic growth. But the
Germans know the dangers that lie ahead, even if Brussels does not.

Many of the EU’s
problems are political, not economic. (I wrote about the inherent weakness of
Europe in my free e-book, The World Explained in Maps, which you
can find here)

Poland and Germany have
butted heads over the tension between the right to national self-determination
and EU rules. This is also what Brexit was about.

Spain is locked in a
dispute over the nature of a nation and the right of a region to secede, while
the EU considers what role it should play in the domestic matters of a member
state. And although southern Europe’s problems are economic, the fact that
Europe has eked out minimal growth means neither that such growth is sustainable
nor that the growth rate comes close to solving the Continent’s deep structural
problems.

As the de facto leader
of the EU, Germany has to appear confident while considering the implications
of failure.

The German relationship
with the United States is unsettled—and not just because of President Donald
Trump’s personality.

The strategic and
economic situation in Europe has changed dramatically since the early
1990s—when the Soviet Union fell, Germany reunified and the all-important
Maastricht treaty was signed—but Germany’s structural relationship with the US
has not.

Both are members of
NATO, but they have radically different views of its mission and its economics.
Germany has the world’s fourth-largest economy, but its financial contribution
to NATO doesn’t reflect that.

Then there is Russia.
The American policy toward Russia has hardened since the Democratic Party
adopted an intense anti-Russia stance following the presidential election—more
intense even than that of the Republican Party, which has always been uneasy
with Russia.

The Ukraine crisis
continues to fester while US troops are deployed in the Baltics, Poland, and
Romania. This has widened rifts within the EU. Germany isn’t interested in a
second Cold War; Eastern Europe believes it’s already in one.

The Eastern Europeans
are increasingly alienated from the Germans on the issue and more closely
aligned with the Americans. At a time when German relations with key Eastern
European countries are being tested, the added strain of US policy in the region
is a threat to German interests.

Germany wants the Russia
problem to subside. The US and its Eastern European allies think the way to
accomplish that is through confrontation.

An Alternative That
Germany Doesn’t Want

Germany’s foreign policy
has remained roughly the same since 1991, even as the international reality has
changed dramatically. This is forcing Germany toward a decision it doesn’t want
to make.

It must consider what
happens if the EU continues to disintegrate and if European countries’ foreign
policies and politics continue to diverge.

It must consider what
happens if the US continues to shape the dynamics of Europe in a way that
Germany will have to confront American enemies, or refuse to do so. This isn’t
just about Russia—we can see the same issue over Iran.

Germany can’t exist
without stable economic partners. It has never been self-sufficient since it reunified. It must explore
alternatives.

The most obvious alternative
for Germany has always been Russia, either through alliance or conquest.

Germany needs Russian
raw materials. It also needs the Russian market to be far more robust than it
is so that it can buy more German goods.

But Russia is incapable
of rapid economic development without outside help, and with the collapse of
oil prices, it needs rapid development to stabilize its economy. Germany needs
Russia’s economy to succeed, and what it has to offer Russia is capital,
technology, and management.

In exchange, Russia can
offer raw materials and a workforce.

An alignment with Russia
could settle Eastern Europe in Germany’s orbit. With the way things are going,
and given Germany’s alternatives, the Russian option is expensive but
potentially very profitable.

But Germany has a
problem with Russia. Every previous attempt at alignment or conquest has
failed. Building up the Russian economy to create a robust market for German
goods would certainly benefit both countries, but it would also shift the
balance of power in Europe.

Right now, Germany is
militarily weak and economically strong. Russia is moderately powerful
militarily and economically weak. An alignment with Germany could dramatically
strengthen Russia’s economy, and with it, its military power.

Having moved away from
the United States and de-emphasized military power in the rest of the European
peninsula, Germany could find itself in its old position: vulnerable to Russian
power, but without allies against Russia.

On a Lookout for New
Allies

The corporate chiefs’
trip to Russia is not a groundbreaking event, nor does it mark a serious shift
in German policy. But it is part of an ongoing process. As the international
reality shifts from what Germany needs, Germany must find another path.

In the short term, the
United States is vulnerable to a cyclical recession, and hostility toward
Germany is increasing in Europe—particularly in Eastern Europe. China is facing
internal challenges of its own. There are few other options than Russia, and
Russia is historically a most dangerous option for Germany.