Στις μαρξιστικές κοινωνίες της Λατινικής Αμερικής (Βολιβία, Βενεζουέλα, Εκουαντόρ) υπάρχουν τόσο ιδιωτικά, όσο και δημόσια πανεπιστήμια. Υπάρχουν καλά ιδιωτικά και κακά ιδιωτικά και το ίδιο ισχύει με τα κρατικά.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος δεν αναμειγνύεται σε θέματα ανώτατης εκπαίδευσης. Κάθε χρόνο του υπουργείο παιδείας το Εκουαντόρ, για παράδειγμα, δημοσιεύει μια λίστα όπου όλα τα πανεπιστήμια -δημόσια και ιδιωτικά- ιεραρχούνται στη βάση των επιδόσεων τους. Επίσης το κράτος θέτει τις προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να λειτουργήσει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Πολύ συχνά το κράτος παρεμβαίνει και κλείνει ιδιωτικά πανεπιστήμια που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις.

Εχω συζητήσει πολλές φορές αυτό το θέμα με κρατικούς λειτουργούς. Παρόλο που όλοι τους είναι αριστεροί δεν βλέπουν καμία αντίφαση μεταξύ μιας σοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας και της ύπαρξης ιδιωτικών πανεπιστημίων: «Το κράτος» μας έλεγε το στέλεχος του υπουργείου παιδείας του Εκουαντόρ Ραούλ Πινέιρο «δεν έχει τους πόρους να προσφέρει σε όλους την εκπαίδευση που επιθυμούν. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια απορροφούν ένα μεγάλο μέρος της ζήτησης κάτι που μας επιτρέπει να έχουμε στην διάθεση μας περισσότερους πόρους για την βελτίωση των δημόσιων πανεπιστημίων».