Άκουσα στο ραδιόφωνο πως ο κύριος Ιωσήφ Σηφάκης (βραβευθείς με το αντίστοιχο νόμπελ πληροφορικής) είχε πει σε κάποιον κινέζο επιχειρηματία, ο οποίος κάνει επενδύσεις στη Ρουμανία, να έρθει να επενδύσει στην Ελλάδα. Ο Κινέζος επιχειρηματίας του απάντησε  «μου είπαν οι σύμβουλοί μου ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα για επενδύσεις». Και έχει δίκιο, συνεχίζει ο κ. Σηφάκης, όταν χρειάζεσαι τόσα χαρτιά, τόσες υπογραφές, διαδικασίες κ.λπ…
Μα, ποιά χαρτιά κύριε Σηφάκη μου. Εδώ δυσκολεύεσαι με το που θα ξεκινήσεις την προσπάθεια, ψάχνοντας να βρεις το σωστό νούμερο τηλεφώνου, της αρμόδιας υπηρεσίας, με τον υπεύθυνο, που θα σε ενημερώσει για το τι χαρτιά χρειάζεσαι για ένα απλό πρόγραμμα. Και αν βρεις το τηλέφωνο και καλέσεις, θα πρέπει να είσαι τυχερός για να απαντήσουν.
Το ζιζάνιο
υ.γ.
Και μια μικρή χαρακτηριστική ιστορία.
Πρόσφατα, πριν 2-3 χρόνια περίπου, ένας ηλικιωμένος κύριος, φίλος της οικογενείας, πλήρως εξοικειωμένος με την τεχνολογία, μου ζητά να επιβεβαιώσω το email που είχε βρει, μιας εφορίας των Αθηνών, για να τους στείλει ένα μήνυμα και να κάνει μια ερώτηση. Καλώ στο πρώτο τηλέφωνο που βρίσκω και με παραπέμπουν στο επόμενο και από αυτό σε ένα άλλο (αν θυμάμαι καλά στο πρωτόκολλο), όπου κι εκεί δεν γνωρίζουν.

Με κείνα και με τα άλλα, στο έκτο τηλέφωνο κατά σειρά, μου λένε να επικοινωνήσω με το γραφείο του δ/ντη της εφορίας (έβδομο τηλέφωνο). «Μα», τους λέω, «είναι δυνατόν να πάρω τον δ/ντη για να μου δώσει το email της εφορίας;». Καλώ τον δ/ντη (τι να έκανα) αλλά, τι έκπληξη, ούτε ο δ/ντης ξέρει το email της εφορίας και με παραπέμπει να πάρω ξανά στο πρωτόκολλο. Του εξηγώ πως πήρα και δεν το γνωρίζανε. «Πάρ’ τε τώρα», μου λέει «θα σας το πούνε». Καλώ και πάλι στο πρωτόκολλο και το σηκώνει η κυρία που είχα μιλήσει νωρίτερα και μου λέει «μισό λεπτό να σας δώσω κάποια που το ξέρει». Στην ερώτησή μου «και γιατί δεν μου τη δίνατε πριν», δεν πήρα απάντηση. Η άλλη κυρία αρχίζει να προφέρει ένα-ένα τα γράμματα του email (το οποίο είχα μπροστά μου και έβλεπα, αλλά ήθελα να επιβεβαιώσω πως είναι αυτό), χωρίς να αναφέρει το @. Τη ρωτώ «ανάμεσα στην τάδε λέξη και την άλλη, μήπως γράφει και ‘ατ’, ‘παπάκι’, κάτι τέλος πάντων;», «ναι», μου απαντά εκείνη και τη ρωτώ «τότε, γιατί δεν μου το λέτε;» για να πάρω την εξής, αφοπλιστική απάντηση «δεν ξέρω από υπολογιστές κυρία μου, ούτε να τους ανοίξω δεν ξέρω»!
Καλύτερα, αυτή τη μικρή ιστορία να μην τη μάθει κανείς Κινέζος. Ας μείνει το μικρό, εθνικό μας, μυστικό.

Paratiritirio