του Σάββα Καλεντερίδη

Ο Ερντογάν είναι όμηρος της πολιτικής του, και τα περιθώρια ελιγμών όσο πάει και στενεύουν. Με αφορμή και αιτία τη στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ να στηρίξουν τους Κούρδους στο Ιράκ και τη Συρία, γεγονός που οδηγεί σταδιακά στον έλεγχο μιας εκτεταμένης περιοχής που θα ξεκινά από τα σύνορα με το Ιράν και τη Βαγδάτη και θα φθάνει μέχρι τις ακτές της Μεσογείου, διατρέχοντας τη ζώνη των συνόρων της νότιας Τουρκίας, ο Ερντογάν αποτόλμησε να τεντώσει το σχοινί με την Ουάσινγκτον και να επιχειρήσει μια γεωπολιτική στροφή προς Μόσχα και Τεχεράνη.

Ο διχασμός, η μικρασιατική τραγωδία και ο Εμφύλιος λειτουργούν μέχρι σήμερα ως λοβοτομή του ελληνικού έθνους, με τους Έλληνες να μην είναι σε θέση να σκεφτούν και να διαλεχθούν λογικά πάνω σε πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα.

Ο Ερντογάν επιχείρησε τη στροφή προς τη Μόσχα προκαλώντας ανησυχία αλλά και οργή κυρίως στους στρατιωτικούς κύκλους της Ουάσινγκτον και στο ΝΑΤΟ, αφού δίνει την εντύπωση ότι κάνει πρακτικά βήματα σε μια σειρά από στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως η προμήθεια των S-400, η συνεργασία με τη ROSATOM στην κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων στη Μερσίνα για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, η κατασκευή του αγωγού Turkish Stream κ.ά.

Προβαίνοντας σε αυτές τις κινήσεις, ο Ερντογάν προσδοκούσε ανταλλάγματα από Μόσχα και Τεχεράνη στο Κουρδικό. Δηλαδή, ήθελε την ενεργό πολιτική και επιχειρησιακή στήριξη των δύο χωρών που έχουν λόγο στη Συρία και στην περιοχή, για να εξισορροπηθεί η αμερικανοκουρδική συνεργασία και να αντιμετωπιστούν οι αρνητικές εξελίξεις γύρω από το Κουρδικό.

Πρώτο μέλημα της Τουρκίας είναι να αποκοπεί και να διαλυθεί ο «Κουρδικός Διάδρομος» στη Συρία και να παραμείνει ένα καχεκτικό κρατικό μόρφωμα η Αυτόνομη Κουρδική Διοίκηση στο Β. Ιράκ, δηλαδή να αποτραπεί το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία και η ένωσή του μελλοντικά με…

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news