Τουρκία και ελληνισμός
Παντελής Σαββίδης
Την περασμένη εβδομάδα ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, σύγχρονη θεία ευλογία για τους γείτονές του, γιόρτασε με εξαιρετικό τρόπο την «Ημέρα της Νίκης», τη μάχη, δηλαδή, του Ντουμπλουπινάρ το 1922, κατά την οποία ηττήθηκε ο Ελληνικός Στρατός και άρχισε να καταρρέει το μικρασιατικό μέτωπο. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως ήταν η δεύτερη μεγάλη ήττα που εδραίωσε την τουρκική παρουσία στην περιοχή. Ο κόσμος –τουλάχιστον στην περιοχή μας– θα ήταν διαφορετικός αν η Ελλάδα δεν ηττάτο στη μάχη αυτή. Μια δυναμική προσπάθεια της Ελλάδας να ανακτήσει μέρος της ιστορικής μεγαλοσύνης της, προσέκρουσε στο μικρασιατικό μέτωπο. Ίσως, αν η εξέλιξη ήταν διαφορετική, τίποτε δεν θα θύμιζε τη σημερινή μίζερη χώρα.
Μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες Ελλήνων θα παρέμεναν στις εστίες τους με το κοσμοπολίτικο πνεύμα που τις διέκρινε, μια αστική τάξη που άρχισε να διαμορφώνεται επί Χαριλάου Τρικούπη, ακόμη, θα ανεδύετο, και τα μεγάλα αστικά κέντρα δεν θα επέτρεπαν στην Αθήνα να ακολουθήσει μια συγκεντρωτική πολιτική που κατέστρεψε και τον ελληνισμό και το οικουμενικό πνεύμα του.
Η πρώτη μεγάλη ήττα, από τις δύο στις οποίες θα θέλαμε να αναφερθούμε, ήταν η Μάχη του Μαντζικέρτ, όπου ηττήθηκαν τα στρατεύματα του Βυζαντινού Βασιλιά Ρωμανού Β΄ και οι Σελτζούκοι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στα υψίπεδα της Ανατολίας.
Τη μάχη αυτή, 946 χρόνια από τότε, ο Ερντογάν την γιόρτασε με μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια.
Το 1922 ήταν ο Κεμάλ που ηγήθηκε των τουρκικών στρατευμάτων και διαμόρφωσε τη σύγχρονη Τουρκία ως εθνικό κράτος. Ο Ερντογάν και να ήθελε –που δεν είχε λόγο να μη θέλει– δεν μπορούσε να αγνοήσει την επέτειο, έστω και αν εξυμνείτο ο μεγάλος αντίπαλός του, Μουσταφά Κεμάλ.
Το Μαντζικέρτ, όμως, επέτρεψε την εγκατάσταση των Σελτζούκων Τούρκων, τους οποίους διαδέχθηκαν οι Οθωμανοί. Αυτοί των οποίων την κληρονομιά διεκδικεί και τον πολιτισμό των οποίων θέλει να αναπαράγει ο Τούρκος πρόεδρος σήμερα.
Για τον Ερντογάν το παρελθόν έχει μια ακόμη πιο βαθιά σημασία. Χωρίς να το ομολογεί, και με προσεκτικούς χειρισμούς για να μην προκαλέσει, επιχειρεί να αλλάξει την κοσμική κληρονομιά του Κεμάλ. Προσπαθεί να καλλιεργήσει νοσταλγία για την ξεθωριασμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία την οποία προσπάθησαν να απορρίψουν ο Κεμάλ και άλλοι Τούρκοι «εκσυγχρονιστές». Θέλει να έχει τις δικές του γιορτές. Και το Μαντζικέρτ του ταιριάζει.
Στις 26 Αυγούστου ταξίδεψε ανατολικά στην επαρχία Μαλαζγκίρτ, κοντά στα αρμενικά σύνορα, για να γιορτάσει τη Μάχη του Μαντζικέρτ με νομάδες και ηθοποιούς ντυμένους μεσαιωνικά. Ήταν η πρώτη φορά που έλαβε χώρα μια τέτοια επίσημη τελετή και ήταν γεμάτη με πολιτικό συμβολισμό. Βεβαίως, ακολούθησαν οι αγιογράφοι του στα μέσα ενημέρωσης συγκρίνοντας το Μαντζικέρτ και τις εξελίξεις που ακολούθησαν με τις σημερινές, ή την περυσινή απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος «με την επίθεση των Σταυροφόρων».
Κάπου έχουν ξεφύγει τα πράγματα.
Η Τουρκία έχει φθάσει στο μέγιστο της ισχύος και της επιρροής…
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook
Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook
Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube