Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 είχαμε συνηθίσει να διαβάζουμε για Ελληνικές εταιρίες που διεκδικούσαν και ενίοτε κέρδιζαν αποκρατικοποιήσεις σε χώρες της Βαλκανικής και ευρύτερης ΝοτιοΑνατολικής Ευρώπης. Ταυτόχρονα εκατοντάδες Ελληνικές εταιρίες διείσδυσαν στις τοπικές αγορές, κέρδισαν μερίδια, έγιναν leaders. Από κοντά και οι Ελληνικές τράπεζες, που πέτυχαν ένα εντυπωσιακό growth story, δημιούργησαν δεκάδες έμπειρα στελέχη και απέκτησαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις κατά τόπους οικονομίες.

Κάθε χώρα μας μετρούσε αλλιώς, μεγαλώσαμε το εκτόπισμά μας ως κράτος και ως λαός. Εμείς, η Ελλάδα των 10 – 11 εκ. ψυχών, είχαμε ισχυρότατη γεωπολιτική θέση στα μάτια των ξένων, ως «αυτοί που μαζί με την Τουρκία και άλλες 4 – 5 μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες ελέγχουν τις οικονομίες μίας αγοράς 60+ εκ. κατοίκων».

Επί χρόνια ΕΜΕΙΣ ήμασταν οι «κακοί ξένοι, που κερδίζαμε και στέλναμε τα λεφτά στην Ελλάδα»

Ο αντίλογος των πάσης φύσεως ανθρώπων που δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους ήταν πάντα ο ίδιος:

– «Και εμένα τι με νοιάζει; Εγώ δεν κερδίζω κάτι από αυτό, φεύγουν τα λεφτά από την Ελλάδα…»

Για τη συνέχεια Liberal