Το μνημόνιο της Καβάλας για την κατασκευή της σιδηροδρομικής σύνδεσης μεταξύ του Δούναβη, Ευξείνου Πόντου και Αιγαίου Πελάγους που υπογράφεται από τους δύο πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Βουλγαρίας, θέτει εκ νέου το ζήτημα των στρατηγικών γεωπολιτικών αποτυχιών της ελίτ του βουλγαρικού κράτους.

Η βιασύνη με την οποία η Ελλάδα επιμένει στην νομιμοποίηση αυτού του εγγράφου δεν είναι τυχαία. Αυτή η βιασύνη, ενεργοποιήθηκε πάλι, μόλις υπεγράφη η Συνθήκη Καλής Γειτονίας και Συνεργασίας της Βουλγαρίας και της πΓΔΜ (Σκόπια) και έγιναν πραγματικότητα οι προθέσεις για την κατασκευή του Διαδρόμου Νο 8, για τη πιο άμεση σχέση μεταξύ των δύο χωρών μας, παρέχοντας ισχυρή υποστήριξη. Υπάρχει, όμως, μια σημαντική λεπτομέρεια.

Στο σύνολο της ελληνικής στρατηγικής γεωπολιτικής και στρατηγικής υποδομών, το έργο Νο 1, σαμποτάρει  κάθε έργο, όπως την υλοποίηση του διαδρόμου Νο8.

Η στρατηγική αυτή έχει βαθιές ρίζες, αλλά τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει γνωρίσει ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα.

Σε γενικές γραμμές στο θόρυβο της προπαγάνδας που συνοδεύει τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μετά την πτώση των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η Ελλάδα έσπευσε να προωθήσει τα δικά της συμφέροντα και να προστατεύσει την τιμή της.  με το πλεονέκτημα ότι είναι η μοναδική χώρα στα Βαλκάνια που ήταν μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Για τη συνέχεια echedoros