Μια φορά και έναν καιρό, στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης του 1974 υπήρχε ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, το ΚΚΕ εσωτερικού, που μετεξελίχθηκε το 1987 στο κόμμα της Ελληνικής Αριστεράς, για να πρωτοστατήσει το 1989 στη δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, πρόδρομου σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του χώρου, που κωδικά ονομάστηκε Ανανεωτική Αριστερά, ήταν η αντίθεση στο σταλινικό μοντέλο και η εμμονή στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Εμμονή που τη συνόψισε ο βασικός θεωρητικός του χώρου, ο Νίκος Πουλαντζάς, με τη φράση «ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει».

Για αυτές του τις απόψεις, ο χώρος δέχτηκε λυσσαλέες επιθέσεις τόσο από το ΚΚΕ, για ευνόητους λόγους, όσο και από το ΠΑΣΟΚ που δεν είχε σε ιδιαίτερη υπόληψη την «αστική δημοκρατία». Τα στελέχη του τις υπερασπίστηκαν παντού, δεδομένου ότι η υπεράσπιση της δημοκρατίας ήταν το πολιτικό DNA του χώρου. Ήταν επικριτικοί, χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις, σε όλες τις παραβιάσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Υποστήριξαν την Αλληλεγγύη στην Πολωνία, καταδίκασαν το καθεστώς Γιαρουζέλσκι, χαιρέτησαν την Περεστρόικα, χειροκρότησαν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Οι πράξεις αυτές ήταν η πολιτική τους ταυτότητα. Η κοσμοθεώρησή τους.

Για τη συνέχεια Liberal