Πονεμένη και παλιά ιστορία η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων (ΔΥ). Δεκατρία σχετικά νομοθετήματα τα τελευταία 40 χρόνια, εφαρμογή καμιά, αποτέλεσμα κανένα. Γερασμένο και ψυχολογικά κουρασμένο το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού, χωρίς ιδιαίτερα αντικειμενικά προσόντα, χωρίς κίνητρα για ανέλιξη, χωρίς επιμορφώσεις, χωρίς ελπίδα μισθολογικής βελτίωσης. Αν θέλει κάτι, είναι να το αφήσουν ήσυχο να κάνει τη δουλειά του όπως αυτό ξέρει. Μέχρι τη σύνταξη, που συνεχώς απομακρύνεται.
Η μεγάλη πλειοψηφία αρνείται ακόμα και αυτήν την προσχηματική εσωτερική αξιολόγηση. Τη συμπλήρωση τυποποιημένων ατομικών φύλλων. Που δεν θα έχει αρνητικές μισθολογικές επιπτώσεις. Που δεν θα οδηγήσει σε κανένα μετρήσιμο συμπέρασμα και δεν θα προκαλέσει καμιά κοσμογονική αλλαγή στο κράτος του δημόσιου τομέα. Γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται. Αν δεχθεί σήμερα έστω και αυτήν την τυπική μνημονιακή υποχρέωση, αύριο κάποιος άλλος μπορεί να πάρει στα σοβαρά την υπόθεση. Και να τρέχει.

Για τη συνέχεια AthensVoice