Πας σε ένα κάλεσμα, Παρασκευή βράδυ. Στο τραπέζι είναι και κάποιοι που τους γνωρίζεις πρώτη φορά. Σου κάνει εντύπωση πως μία συνδαιτυμόνας παραγγέλνει σαλάτα αλάδωτη. Κάτι υποψιάζεσαι και, όταν η κουβέντα έρχεται στην κρίση, επιβεβαιώνεσαι: η κυρία βρίσκει την ευκαιρία να πει ότι γίναμε έτσι γιατί απομακρυνθήκαμε από τον Θεό. Και εξηγεί ότι επειδή Παρασκευή σταυρώθηκε ο Κύριος, νηστεύουμε “σταυρώvοντας” με τη νηστεία μας τον κακό εαυτό μας, για να μας ελεήσει τους ανάξιους, όπως ελέησε τον σταυρωμένο ληστή.
Τι καταλαβαίνεις; Ότι είναι θρήσκα. Πιθανόν κι οι άλλοι της παρέας να πιστεύουν. Αλλά βλέπεις ότι τρώνε λάδι την Παρασκευή. Τρώνε και παϊδάκια. Θα τους ονόμαζες μετριοπαθείς, εκκοσμικευμένους Χριστιανούς, έτσι δεν είναι; Θα ονόμαζες την αλάδωτη κυρία, θεούσα, έτσι δεν είναι; Θα την ονόμαζες και φανατική; Ναι, αν συνέχιζε το κήρυγμα σε όλη τη διάρκεια του δείπνου, σαν τους Γιαχωβάδες. Διαπιστώνεις όμως ότι δεν την τραβάει την κουβέντα. Κάθεται ήσυχη με την σαλατούλα της και παρακολουθεί αποστασιοποιημένα τις κουβέντες των άλλων. Ενοχλεί; Καθόλου. Βέβαια, μάλλον δεν έχεις κίνητρο να ανταλλάξετε τηλέφωνα, αλλά γιατί να σε πειράζει το τι θα φάει ο άλλος, όταν η μόνη διαφορά του από σένα είναι αυτή;

Για τη συνέχεια Capital