Τους ακούς να αναπτύσσουν τις αμπελοφιλοσοφίες τους και διερωτάσαι πώς μπορεί να ελπίζει η Κύπρος σε καλύτερες μέρες. Αφού τις ίδιες εξυπνοβλακείες έλεγαν και πριν από έξι μήνες και πριν από έναν χρόνο και πριν από πολύ περισσότερα. Και τώρα το λογικό θα ήταν να πάρουν μια ανάσα και με σοβαρότητα να μετρήσουν τα αποτελέσματα των θεωριών τους για να διαπιστώσουν με ποιο τρόπο μάς οδήγησαν σε τραγικά αδιέξοδα. Κι όμως! Ούτε που τους ενδιαφέρει η ουσία. Ανακάλυψαν το πλαίσιο Γκουτέρες να βασίζουν τις ιδέες τους, τις ίδιες αδιέξοδες ιδέες, ανακάλυψαν την καινούργια κινδυνολογία του σχεδίου Β και Γ της Τουρκίας για να κουνούν το δάκτυλο στον λαό και να τον προειδοποιούν να μην παρεκκλίνει από τις δικές τους νόρμες γιατί αν παρεκκλίνει θα έρθουν τραγικές συνέπειες, ανακάλυψαν ότι μπορούν να συνεχίσουν να κατηγορούν τους άλλους ότι δεν έχουν «νέα στρατηγική» ή ότι οι απόψεις τους οδηγούν στη διχοτόμηση.
Αλλά, ακόμα να μας εξηγήσουν πού στο καλό οδήγησε η δική τους στρατηγική. Κι όταν τους ρωτάς, σου λένε: εμείς θέλουμε το συντομότερο λύση, θέλουμε να απαλλαγεί η Κύπρος από την κατοχή, να επανενωθεί… Χαίρω πολύ, που λένε. Αυτό είναι το εύκολο μέρος και το λένε όλοι, κι οι απορριπτικοί κι οι ενδοτικοί. Καθένας με τον στόμφο και το θράσος του. Το δύσκολο είναι το πεπραγμένο. Και το πεπραγμένο είναι αυτό που συνέβη στο Κραν Μοντάνα ως η κορύφωση μιας πολιτικής που εφαρμόστηκε και διελύθη στα εξ ων συνετέθη. Κι έκανε ακόμα και τον Νίκο Αναστασιάδη (Ποίον; Τον Νίκο Αναστασιάδη!) να δηλώνει: «Επιθυμώ να καταστήσω σαφές πως δεν επιθυμούμε να μετατραπούμε σε προτεκτοράτο της όποιας τρίτης χώρας» (20/7/2017). Καλά, όταν λένε άλλοι ότι δεν επιθυμούν να μετατραπούμε σε προτεκτοράτο γιατί τους λένε λυσοφοβικούς; Κι όταν η κορύφωση της ακολουθούμενης πολιτικής είναι αυτό που επίσης είπε ο Πρόεδρος: «Είναι εξόφθαλμο ότι δεν ικανοποιήθηκε ουδεμία των αξιώσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς, όπως ετέθησαν στο τραπέζι, μεταξύ των οποίων και οι εδαφικές αναπροσαρμογές με βάση τον χάρτη της ελληνοκυπριακής πλευράς» (10/7/2017), με ποια λογική εκφράζεται με τόσο αρρωστημένο φανατισμό η θέση από πολιτικούς του προεδρικού σιναφιού και άλλους –και ξερόλες πολίτες μαζί τους– ότι πρέπει να συνεχιστεί η ίδια διαδικασία, η ίδια στρατηγική, η ίδια στοχοπροσήλωση. Όπως ακολουθείται επί εννέα συνεχόμενα χρόνια (με δύο από τους δήθεν πιο διαλλακτικούς Τουρκοκύπριους πολιτικούς, Ταλάτ και Ακιντζί, και δύο από τους αποδεδειγμένα πιο ενδοτικούς, ούτως ειπείν, Ελληνοκύπριους, Χριστόφια και Αναστασιάδη) και το αποτέλεσμα είναι ότι δεν ικανοποιήθηκε ουδεμία των αξιώσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς; Και είναι και εξόφθαλμο.
Πριν ξεκινήσει αυτή την πορεία, που οδήγησε εδώ που οδήγησε, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης δήλωνε ότι «θα ήταν παγίδα να εμπλακούμε σε έναν διάλογο εν γνώσει μας ότι βασικές αρχές λύσης του Κυπριακού δεν γίνονται αποδεκτές» και ότι «η δική μας συμμετοχή σε έναν διάλογο θα εκλαμβανόταν και ως αποδοχή των απαράδεκτων αξιώσεων των όσων χωρίς περιστροφές μιλούν για συνομοσπονδία» και σε όσους τον πίεζαν απαντούσε οριστικά και αμετάκλητα, όπως έλεγε: «Δεν πρόκειται να μπω σε διάλογο γνωρίζοντας ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η άλλη πλευρά δεν είναι η κατάληξη σε μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα». Όλα αυτά στις 10/11/2013. Ωστόσο, μπήκε στον διάλογο γνωρίζοντας τι επιδίωκε η άλλη πλευρά, αλλά πεπεισμένος από όσα του έλεγαν οι τρίτοι, όπως ο ίδιος τους ονόμαζε, ότι η Τουρκία θέλει λύση και θα είναι διαλλακτική. Και δίπλα του, ένας σωρός πολιτικάντηδες να παριστάνουν τις χαζοχαρούμενες γιρλάντες και να υπόσχονται στον λαό εκπλήξεις από την Τουρκία και λύση που θα μας απαλλάσσει από την κατοχή. Για να φτάσουμε σήμερα, να ακούμε τις ίδιες γιρλάντες να μας λένε λίγο-πολύ ότι εντάξει, δεν είναι ανάγκη να απαλλαγούμε εντελώς από την κατοχή, μπορούμε να απαλλαγούμε λίγο, φτάνει να μείνουμε προσηλωμένοι στην οδό του σουρεαλισμού και να μετατρέψουμε την Κυπριακή Δημοκρατία σε συνιστώσα πολιτεία. Δηλαδή, ούτε κράτος-στήριγμα, ούτε απαλλαγή από την κατοχή. Αλλά, να συνεχίσουμε. Πού θα πάμε; Είναι εξόφθαλμο.