Nous sommes un peuple de mer(de)*

Φωτογραφία Σάμη Ιγιάντ.

Médéa AZOURI, L’Orient Le Jour (Λίβανος)

Ένας άθλιος Λαός. Ένας λαός που
αποτελείται από εγκληματίες, κακοποιούς, δειλούς, ανεύθυνους, αναρχικούς,
απατεώνες. Ένας Λαός που δεν του αξίζει η λιβανέζικη υπαγωγή του. Είμαστε ένας ανάξιος Λαός. Ένας αισχρός Λαός. Θεέ μου, τι ντροπή είμαστε! Εμείς, οι συνεργοί της Δημοκρατίας. Συνεργοί του τεράστιου οικολογικού εγκλήματος που κατέστρεψε για πάντα τις
ακτές μας και τη θάλασσα μας.

Συνένοχοι των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στο
δρόμο από σκουπίδια με τρυπημένες φλέβες, με ατροφία του εγκεφάλου, που
υποστηρίζονται από διεφθαρμένους ανθρώπους. Είμαστε συνεργοί των υλοτόμων- χασάπηδων που κόβουν τα δέντρα των δασέων
μας για να κάνουν λατομεία. Συνεργοί των ανδρών
που περιφρονούν ακούραστα τα δικαιώματα των γυναικών. Συνεργοί εκείνων που αυξάνουν τις τιμές με πλήρη ασυδοσία. Δηλαδή όλος
ο κόσμος. Συνένοχοι των πολιτικών που μας ληστεύουν. Των βουλευτών που αυτό-παρατείνουν τη θητεία τους. Συνένοχοι αυτής της παράλογης δολοφονίας της χώρας μας, που διαπράττουμε κάθε
μέρα. Είμαστε μηδενικοί και άθλιοι. 

3.200 τόνοι απορριμμάτων αδειάζονται κάθε μέρα στη θάλασσα στο Μπουρτζj Χάμουντ, Jdeidé και Dbayeh, κατόπιν αιτήματος
του Υπουργού Περιβάλλοντος μας. 
Κάθε μέρα π@@@ς. «Αλήθεια; Ουάα τι φρίκη, απαράδεκτο. Πρέπει να κάνουμε κάτι … Αλλά πες μου, θα πας στην Ενφέχ αύριο; Λένε ότι είναι καθαρά εκεί». 

Η τύφλωση στο αποκορύφωμα. Νέο εκλογικό νόμο,
παράταση ενός έτους, μαγνητικές κάρτες των 35 εκατ. δολαρίων. «Ma32oul! Αυτό δεν επιτρέπεται. Δεν χρειαζόμαστε
αυτές τις κάρτες, είναι οι ίδιοι που θα επιστρέψουν. Δεν ξέρουν πια τι να κάνουν για να συνεχίσουν να λεηλατούν τη χώρα … Νταχλίκ,
ποιον θα ψηφίσεις;». Καθαρή μ@@@@α. 

Αύξηση των τιμών. Απίστευτες τιμές
για τα πάντα. Εστιατόρια, φαγητό, μπαρ, παραλίες, ρούχα,
καφετέριες, αεροπορικά εισιτήρια, διαδίκτυο, πακέτα για κινητά. 

«Έχεις συνειδητοποιήσει ότι η μέρα μου στην παραλία στην Ελλάδα – αλλέ-ρετούρ
με πλοίο, ενοικίαση ξαπλώστρας, εσπρέσο, φραπέδες, μικρά μπουκάλια νερό, Caipirinha κάτω από την ομπρέλα, μεσημεριανό γεύμα – μου κόστισε την τιμή εισόδου σε οποιαδήποτε  πλαζ στο Λίβανο. Να μη πω λιγότερο… Το επόμενο καλοκαίρι θα πάω δύο μήνες στη Μύκονο,
Σκιάθο, Σίφνο, Πόρο …». Όπου τελειώνει με -ος. Η περιφρόνηση σε όλο το μεγαλείο της. 

Το ηλεκτρικό ρεύμα θα δοθεί επιτέλους 24 ώρες το 24-ώρο και οι τιμές μάλλον θα αυξηθούν. «Ουάα, φοβερό!». «Είναι αλήθεια ότι είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι
μία από τις βασικές υπηρεσίες στις οποίες ένας πολίτης (ο οποίος πληρώνει τους φόρους
του, όσο μικροί και να είναι) μπορεί να έχει πρόσβαση που θα είναι επιτέλους διαθέσιμη
24 ώρες στις 24. Φυσιολογικό επομένως να είναι πιο ακριβό το ρεύμα. Ηλιθιότητα. 
Ο Roy Hamouche δολοφονήθηκε από σφαίρα στο κεφάλι, που πυροβολήθηκε από ένα τέρας μετά
από μια φιλονικία οδικής κυκλοφορίας. Η εισαγγελία ζητά ποινική δίωξη κατά των φερομένων δολοφόνων και το έγκλημα
δεν θα μείνει ατιμώρητο. 
«Walla, καλό αυτό». Καλό; Είναι καλό να καταδικαστεί
ένας δολοφόνος; Είναι φυσιολογικό να καταδικαστεί ένας δολοφόνος; Εξάλλου,
μάθαμε κάτι καινούργιο για την υπόθεση από τις 15 Ιούνιο; Η αφέλεια στο αποκορύφωμα. 

Ένας τύπος μας βρίζει ενώ είναι σε απαγορευμένη κατεύθυνση, κορνάρουμε,
γκρινιάζουμε, και του ανοίγουμε το δρόμο. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως να έχει όπλο. 
Πληρώνουμε 300 δολάρια μια σαλάτα, ένα κομμάτι κρέατος και ένα ποτήρι
κρασί. Δικαιολογημένα, είναι ένα Black Angus Premium που μεγάλωσε στα βοσκοτόπια της Αμπερντίν, διασταυρωμένο με ένα
Wagyu της Fujiyoshi που το έφεραν
στη Βηρυτό με DHL …

«Στο ορκίζομαι, είναι το καλύτερο λιβανέζικο εστιατόριο». Αλλά φυσικά. Στη Νέα Υόρκη, πόσο κάνει; Και στο Τόκιο; Τόκιο, αν κάποιος θα περάσει τις διακοπές του εκεί,
θα του κόστιζε λιγότερο από ένα Σαββατοκύριακο στο Σουφ (Chouf). 

Και η παραλία στα $ 125 την ημέρα για να κολυμπήσεις σε μια ζεστή πισίνα (στη
θάλασσα δεν γίνεται, εκτός αν έχεις τάσεις για αυτοκτονία), για να σκάσουν τα
τύμπανα σου από τη πολύ κακή μουσική, να φας ένα παγωτό που έλιωσε και ξαναψύχτηκε,
σφηνωμένος σε ένα bed ($ 50) μεταξύ δύο κοιλαραδικών τύπων με πούρο …
είναι φυσιολογικό αυτό; 

Είναι κανονικό να είμαστε η πιο ακριβή χώρα της περιοχής; Εκείνη που έχει τα υψηλότερα ποσοστά καρκίνου της ΜΕΝΑ (Middle East and North Africa); Κανονικό να καταρρεύσουμε
κάτω από ένα ειδεχθές χρέος προς όφελος λίγων ανθρώπων και των payrollers τους; Είναι κανονικό να πορευόμαστε κατευθείαν προς το
τοίχο και να το κάνουμε με το χαμόγελο στα χείλη, φωνάζοντας προς κάθε κωφό που
θα ήθελε να μας ακούσει: «μα όοοοχι, η ποιότητα ζωής είναι κορυφαία στον
Λίβανο. Και η νυχτερινή ζωή επίσης. Και οι υπηρεσίες
(όχι αυτές με την κόκκινη πινακίδα προφανώς)». Και είναι φυσιολογικό να μη κάνουμε τίποτα; 

Πράγματι, είναι απολύτως φυσιολογικό. Διότι ακόμη και αν
επικροτούμε κάποιες (πολύ) καλές πρωτοβουλίες εδώ κ’ εκεί, αυτό που ξέρουμε να κάνουμε
καλύτερα περιέχεται σε μια μόνο λέξη: τίποτα.

* λογοπαίγνιο στα γαλλικά: mer σημαίνει θάλασσα, merde το σκατό. Το “είμαστε Λαός της θάλασσας” μετατρέπεται σε “Σκατολαός” με τη προσθήκη του -de στο mer.

lorientlejour.com