Αναλυτές, όπως ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης, έχουν αναφερθεί πολλάκις κατά τα τελευταία χρόνια στο σουνιτικό τόξο (σύστημα), το οποίο χρηματοδοτεί τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και τις οργανώσεις τους ανά την ευρωπαϊκή ήπειρο. Επίσης, έχει σημειωθεί ο ρόλος του Κατάρ εντός όλου αυτού του παιγνίου, δίχως ωστόσο να αποκόπτεται από τη θέση και το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας. Τι άλλαξε, λοιπόν;

Τα εν λόγω κράτη, με προκάλυμμα τους ευμεγέθεις συντελεστές ισχύος που έχουν αποκομίσει μέσω της ανόδου της τιμής του πετρελαίου κατά τα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, καθώς και την ανοχή των ΗΠΑ, άρχισαν να αυτονομούνται. Η αυτονόμηση αυτή συνδέθηκε με τη χρηματοδότηση πάσης φύσεως οργανώσεων με γνώμονα την προώθηση των συμφερόντων τους και τον ανταγωνισμό του Ιράν. Εντούτοις, για λόγους που μπορούμε να παραθέσουμε σε άλλο κείμενο, οι «κόκκινες γραμμές» ξεπεράστηκαν, ο έλεγχος χάθηκε και οι ΗΠΑ –διά του προέδρου Τραμπ– έφθασαν να μιλούν για «ισλαμιστική τρομοκρατία», κάτι το οποίο απέφευγαν επί δεκαετίες να θίξουν ιδιαιτέρως επί σαουδαραβικού εδάφους.

Το τέλος της αμερικανικής ανοχής συνοδεύτηκε από συμφωνίες πώλησης όπλων δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από πλευράς του Ριάντ, στοιχείο το οποίο φανερώνει την ορθότητα της αντίληψης της ηγεσίας του για αλλαγή στάσης. Στην εν λόγω στροφή 180 μοιρών, με τη Σαουδική Αραβία ευθυγραμμίστηκαν το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ως ούτως ή άλλως παρακολουθήματά της, και η Αίγυπτος με ένα ξεκάθαρα φιλοδυτικό καθεστώς.