Παναγιώτης Μπαλακτάρης*
Η Κύπρος είναι ακρωτηριασμένη. Το 40% περίπου της εδαφικής της επικράτειας τελεί υπό παράνομη κατοχή, ως αποτέλεσμα της παράνομης εισβολής του 1974. «Επιχείρηση Ειρήνη» έχουν ονομάσει οι Τούρκοι τους Αττίλες 1 και 2 εκείνου του μαύρου θέρους. Ο ευφημισμός στο απόγειό του. Χιλιάδες νεκροί Έλληνες στρατιώτες, 1.619 Έλληνες αγνοούμενοι, εκατοντάδες χιλιάδες προσφυγοποιημένοι πολίτες, ήταν τα προϊόντα της «Επιχείρησης Ειρήνης». Οι ωμότητες και οι βιαιότητες του τουρκικού στρατού κατοχής χαράχθηκαν στα βιβλία των διεθνών εγκλημάτων, όσο και να μην επιθυμούν ισχυροί παράγοντες να αναφέρεται.

Με παρόμοιο επιθετικό τρόπο, πλέον, επιχειρείται να εξαφανισθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, ως έχει, και να αντικατασταθεί από ένα άμορφο κρατικό μόρφωμα. Από ένα κράτος «Φρανκενστάιν», το οποίο θα υπακούει στα κελεύσματα των εντολέων του. Δεν θα έχει τη δυνατότητα να ενδιαφέρεται για τους δικούς του πολίτες. Θα υφίσταται μόνο και μόνο για να εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα και σίγουρα όχι κυπριακά (είτε ελληνοκυπριακά, είτε τουρκοκυπριακά). Θα μετατραπεί σε μια «μαύρη κρατική τρύπα». Σε ένα κράτος που δεν θα έχει αφετηρία δική του ούτε και προορισμό. Σε ένα «δι-κράτος»! Κράτος, δηλαδή, εντός του οποίου οι πολιτικές εξουσίες θα τραβούν διαφορετικό δρόμο, διπλό, αφού θα ασκούνται εκ παραλλήλου∙ και από τους Έλληνες, αλλά και από την τουρκική μειονότητα. Και προφανώς τα συμφέροντα των Ελλήνων και των εποίκων δεν ταυτίζονται. Οι Έλληνες θέλουν πίσω τις κρατικές τους δομές, την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία τους. Θέλουν επίσης τα σπίτια τους, την εξιλέωση μέσω της γνώσης τί συνέβη στους αγνοουμένους τους και θέλουν και το χώμα τους. Αυτό το ίδιο χώμα που νοσταλγούν από το ’74, όταν οι κατευθυνόμενες ορδές ξεχύνονταν διψώντας για αίμα.  Οι έποικοι – δυστυχισμένοι άνθρωποι οι περισσότεροι, διότι γνωρίζουν ότι είναι αναλώσιμα πιόνια σε ξένη παρτίδα – έχουν μάθει να ενδιαφέρονται για το καλό της Τουρκίας. Της «μητέρας πατρίδας» που τούς εξόρισε, τοποθετώντας τους στην Κύπρο εν είδει πασάλου που καθορίζει τα όρια στα χωράφια. Ένα κράτος, εν ολίγοις, που δεν θα είναι βιώσιμο. Που οι διαμάχες και οι αντεγκλήσεις θα είναι καθημερινό φαινόμενο και που θα χρειαστεί μετά από χρόνια μια νέα Συνθήκη Εγγυήσεων. Όλα αυτά είναι γνωστά σε όσους σχεδιάζουν, διότι απαιτούν απλή γνώση της Ιστορίας και ούτε καν οξυδέρκεια ή «παρακινδυνευμένες εκτιμήσεις για το μέλλον»… Όπως και στο παρελθόν δημιουργήθηκαν ζητήματα που άγγιξαν υψηλά επίπεδα κλιμάκωσης, έτσι και στο μέλλον, η λύση που προωθείται, όπως προωθείται, θα προκαλέσει πόλωση και σοβαρές τριβές.
Συχνά λησμονείται πως η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, ευρισκόμενη μάλιστα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, στην Ευρωζώνη. Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν επί ευρωπαϊκού εδάφους. Το Κοινό Έγγραφο για τις Εγγυήσεις και την Ασφάλεια αφορά σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ενέργειες του απεσταλμένου του ΟΗΕ, κ. Άιντα, αφορούν ευρωπαϊκή χώρα. Οι πρωτοβουλίες του Βρετανού πρεσβευτή κ. Κιτ  δεν αφορούν τη χώρα του, η οποία αποκολλήθηκε από την ΕΕ, αλλά την ΕΕ. Έδαφος της ΕΕ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι κατοχυρωμένα παγκοσμίως δεν είναι δυνατόν να πλήττονται θανάσιμα, στο βωμό της «μιας όποιας λύσης».
Ναι, οι Έλληνες της Κύπρου θέλουν τη λύση του Κυπριακού περισσότερο από οποιονδήποτε καλοθελητή. Αλλά όχι μια «λύση» που θα βάζει ταφόπλακα στο δικαίωμά τους για ελευθερία. Κι αυτό το δικαίωμα πρέπει να το διαφυλάσσει κυρίως ο ΟΗΕ.