Παρατηρώντας κανείς την υπό διαμόρφωση κατάσταση στα Βαλκάνια, αναρωτιέται τι φταίει και η συγκεκριμένη περιοχή δεν μπορεί να βρει την ησυχία και τη σταθερότητα εδώ και δεκαετίες. Παραμένει επίκαιρη η φράση Αμερικανών αναλυτών, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι οποίοι σημείωναν ότι βάσει της ιδιοσυγκρασίας των λαών αλλά και των ευρύτερων γεωπολιτικών δεδομένων, η διάλυση της Τσεχοσλοβακίας θα γίνει ειρηνικά [σ.σ.: «χωρίς να ανοίξει μύτη»], ενώ η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας θα συνοδευτεί από εκατόμβες θυμάτων και ανηλεή ανταγωνισμό ισχύος.

Κύρια πτυχή τού εν λόγω «ζητήματος» είναι η αδυναμία οριστικής διευθέτησης των συνόρων και εν γένει της κατανομής ισχύος κατά την επαύριο της αποχώρησης των Οθωμανών από την περιοχή. Η ύπαρξη μειονοτήτων οι οποίες λειτουργούν ως εφαλτήρια έκφρασης αλυτρωτισμών και η διαρκής αίσθηση της απειλής (ή της αδικίας θα έλεγε κάποιος άλλος) δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα αποσταθεροποίησης και υφέρπουσας σύγκρουσης.
Κατά το περίφημο «στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος», προστίθεται και ο παράγοντας της Τουρκίας με την επισήμανση ότι δεν εκμεταλλεύεται απλώς την «αναμπουμπούλα», αλλά την καλλιεργεί και η ίδια. Όσα καταγράφει ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο βιβλίο του Το στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας είναι ενδεικτικά, θεωρώντας ότι η παρουσία της Τουρκίας στο βαλκανικό σύστημα ασφαλείας είναι επιβεβλημένη με απώτερο σκοπό την αποτροπή δημιουργίας αντίπαλου συνασπισμού, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει μόνη.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news