Πολύ μελάνι χύθηκε από προχθές για μία θέση που εξέφρασε ο Πρόεδρος της Τουρκίας Erdogan στην συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό κ. Τσίπρα στο Πεκίνο, σχετικά με  την ανάγκη τήρησης συνολικά της Συνθήκης της Λωζάνης.

Η θέση του αυτή είναι τελείως διαφορετική σε σχέση με ότι έλεγε μερικούς μήνες πριν, περί ανάγκης αναθεώρησης αυτής της Συνθήκης, όταν δεν είχε αναλάβει ακόμη ο Trump (που τώρα εξοπλίζει τους Κούρδους) και δεν είχε γίνει το Δημοψήφισμα στην Τουρκία αλλά ούτε είχαν προχωρήσει και οι συζητήσεις με τον Ρώσο πρόεδρο.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό το γιατί άλλαξε την πολιτική αυτή, γεγονός το οποίο δεν έχει να κάνει τόσο με την Ελλάδα, όσο με το καθεστώς των στενών αλλά και με ότι διαμείβεται στα νοτιοανατολικά της σύνορα.
Συγκεκριμένα:
Το καθεστώς των στενών καθορίζεται από την συνθήκη του Μοντρέ, όμως το ενδεχόμενο άνοιγμα της συνθήκης της Λωζάνης πιθανόν να επέφερε και απαιτήσεις αλλαγών από κάποιους συμβαλλόμενους. Η σύμβαση δίνει στην Τουρκία τον πλήρη έλεγχο των Στενών και εγγυάται την ελεύθερη ναυσιπλοΐα από τα μη στρατιωτικά πλοία σε καιρό ειρήνης. Επιτρέπει επίσης στην Τουρκία την στρατιωτικοποίηση των Στενών (συναφώς και το ζήτημα Λήμνου και Σαμοθράκης), και επιτρέπει τη διέλευση πολεμικών πλοίων των παρευξείνιων χωρών με ειδοποίηση μιας εβδομάδας και υπό όρους εκτοπίσματος, μεγέθους, οπλισμού. Περιορίζει σημαντικά το πέρασμα των πολεμικών πλοίων που δεν ανήκουν σε κράτη της Μαύρης Θάλασσας. το οποίο οι Τούρκοι δεν θα ήθελαν να αλλάξει,

Για τη συνέχεια Liberal