Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε κάποτε πει πως τα Βαλκάνια παράγουν περισσότερη ιστορία από αυτήν που μπορούν να καταναλώσουν. Μήπως όμως παράγουν περισσότερη ιστορία απ’ όση μπορεί να καταναλώσει η Ευρώπη;

Στα Βαλκάνια ήταν που τη δεκαετία του 1990 διαμορφώθηκε η μεταψυχροπολεμική τάξη στον τομέα της ασφάλειας της Ευρώπης. Η αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έπεισε τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, να προχωρήσει με την επέκταση προς ανατολάς του ΝΑΤΟ. Ο φόβος της εθνικιστικής μετάστασης έπεισε επίσης τους Ευρωπαίους ηγέτες τότε να προχωρήσουν με την διεύρυνση της ΕΕ.

Σήμερα, υπάρχει αυξανόμενη πιθανότητα πως τα Βαλκάνια θα είναι εκεί που το μεταψυχροπολεμικό σύστημα της Ευρώπης θα αντιμετωπίσει την δραματικότερη πρόκληση. Ως εκ τούτου, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός πως η περιοχή βρέθηκε στην ατζέντα της Συνόδου της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα. Όμως, αν και η αντίδραση της ΕΕ είναι έγκαιρη, ωστόσο είναι και αδύναμη.

Η ανακοίνωση πως η πόρτα για το μπλοκ παραμένει ανοικτή για τις χώρες της περιοχής, μάλλον δεν σημαίνει και πολλά. Όπως λέει και ένα δημοφιλές ανέκδοτο, η διαφορά μεταξύ των αισιόδοξων και των απαισιόδοξων στα Βαλκάνια σε ότι αφορά την Ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι πως οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι η Τουρκία θα γίνει μέλος της ΕΕ κατά τη διάρκεια της Αλβανικής προεδρίας, ενώ οι απαισιόδοξοι περιμένουν πως η Αλβανία θα ενταχθεί κατά την Τουρκική προεδρία.

Πολλοί Σέρβοι, Αλβανοί, πολίτες της ΠΓΔΜ και Βόσνιοι είναι επιφυλακτικοί όχι μόνο για το μέλλον των χωρών τους στην Ευρώπη, αλλά και για το μέλλον της ίδιας της ΕΕ. Ο 21ος αιώνας στα Βαλκάνια αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα με τον 19o –με μια σημαντική διαφορά. Τον 19ο αιώνα, η Ρωσία και η Τουρκία ήταν μεγάλοι αντίπαλοι στον αγώνα για περιφερειακή επιρροή, ενώ η Γερμανία, η Αυστρο-Ουγγαρία και η Βρετανία «έπαιξαν» έξυπνα τη Ρωσο-Τουρκική διαίρεση προς το εμπορικό και πολιτικό τους όφελος.

Για τη συνέχεια Euro2Day