Όμως, όταν οι μουσουλμάνοι συσπειρώνονται εναντίον του νόμου και του πληθυσμού των χωρών που τους δέχτηκαν και τους φιλοξενούν, δεν κουνιέται φύλλο. Ο δήμαρχος της Reims διατηρεί χαμηλούς τόνους: «Δεν θέλω να ερεθίσω τα πνεύματα», λέει. Πράγμα που μου θυμίζει αυτό που έλεγαν οι μικροαστοί όταν ακολουθούσαν τον Μουσολίνι: «Έχω οικογένεια, θέλω την ησυχία μου». Ο δήμαρχος υποχωρεί, όπως οι περισσότεροι εκλεγμένοι, σε αιτήματα για χωριστά ωράρια στη δημοτική πισίνα (παραβιάζοντας τον νόμο περί κοσμικού κράτους, μεικτής παιδείας και ισότητας των φύλων), καθώς και για χρηματοδότηση τζαμιών (παραβιάζοντας και πάλι τον νόμο του 1905 σύμφωνα με τον οποίον στη Γαλλία απαγορεύεται η κρατική επιδότηση τόπων λατρείας). Πού οφείλεται αυτή η ενδοτικότητα; Κυρίως, σε έλλειψη θάρρους μπροστά στα φιλομουσουλμανικά κοινωνικά δίκτυα και στα «αντιρατσιστικά» παρατηρητήρια που προωθούν τα συμφέροντα του πολιτικού Ισλάμ – η αντίθεση στο ισλάμ μπορεί να επιφέρει κοινωνική απομόνωση και να θέσει σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή.

Για τη συνέχεια Athens Voice