Η πολιτιστική έπαρση είναι κύριο γνώρισμα μεγάλου μέρους της παλαιοκομματικής πολιτικής τάξεως και της οργανικής διανόησης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Στηρίζεται επί της χείριστης μορφής απάτης: εκείνης που υποκρίνεται απέναντι στον ίδιο τον εαυτό της και υπερβάλλει ακατάσχετα. Εθνοκεντρική, υπερφίαλη, χωρίς ίχνος επαφής με την πραγματικότητα της χώρας, κυριαρχείται από ένα είδος χυδαίου εθνοκεντρικού ιδεαλισμού, με έντονα στοιχεία ρατσισμού και φόβου απέναντι στο ξένο. Είτε πρόκειται για τους “πολιτισμένους” Φραγκοδυτικούς και τα “αμερικανάκια”, είτε πρόκειται για τους διάφορους “υπανάπτυκτους” και “απολίτιστους” των χωρών του μέχρι πρότινος λεγόμενου τρίτου κόσμου. Αυτό το σχήμα, “εμείς και οι βάρβαροι”, επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε τόσο που η ιστορική συγκυρία ευνοεί. Πότε με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο. Πότε σε ήπιους τόνους, πότε με έντονη σφοδρότητα. Εν ολίγοις: η υπερβολή είναι μέρος του χυδαίου ιδεαλισμού που διακατέχει την ελληνική ιδεολογική πραγματικότητα, ανεξαρτήτως πολιτικών και επί μέρους ιδεολογικών διαφοροποιήσεων και σιτίζεται διαρκώς από τη ρατσιστική αντιμετώπιση του άλλου. Και εμφανίζεται άλλοτε ανοικτά και άλλοτε με συγκαλυμμένο τρόπο: η νεοελληνική γλώσσα διαθέτει μια πλειάδα εννοιών και εκφράσεων που αυξάνονται διαρκώς και περιγράφουν αυτή τη σχέση “Βαρβάρων” και “Ελλήνων” και αποκαλύπτουν την “αναπηρία” της ελληνικής πρόσληψης του άλλου. Είτε είναι “αντίπαλος”, είτε “φίλος”. Είτε παράδειγμα προς αποφυγή, είτε παράδειγμα προς μίμηση.

Για τη συνέχεια Iskra