Η περιοχή του Παρισιού έχει τους δικούς της θύλακες ανομίας – δεν βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, όπως συμβαίνει στην Αθήνα, αλλά στα εγγύς προάστιά της. Γι’ αυτή τη χωροταξική ιδιότητα ευθύνεται η πολεοδομία της γαλλικής πρωτεύουσας: το Παρίσι περιχαράσσεται από τον περιφερειακό αυτοκινητόδρομο ο οποίος το χωρίζει, σαν μια τάφρος, από τα προάστια. Ο αυτοκινητόδρομος αυτός, ένα “ring”, ενέτεινε από τη δεκαετία του 1960 –ανεπίγνωστα για τους αρχιτέκτονές του– την ταξική ζωνοποίηση: δεν την επινόησε· ο περιφερειακός χτίστηκε στην περιοχή όπου το Παρίσι «τέλειωνε» και άρχιζαν τα άχτιστα οικόπεδα.
Από τότε, συνέβησαν πολλά. Σε μερικά προάστια δημιουργήθηκαν πράσινες, φυλλώδεις συνοικίες με ατομικά σπίτια ή με επαύλεις· σε άλλα συνέρρευσαν μουσουλμάνοι μετανάστες που εγκαταστάθηκαν σε συγκροτήματα κοινωνικής στέγασης. Οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τις συνθήκες στη Γαλλία αλλά μαθαίνουν για τα βίαια επεισόδια στα λεγόμενα λαϊκά προάστια, πιστεύουν ότι στο Σεν Ντενί ή στο Ολνέ σου Μπουά επικρατεί «εξαθλίωση» – κι ότι η αιτία της βίας είναι η φτώχεια. Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική.
Ο περιφερειακός ήταν ένα πολεοδομικό σφάλμα το οποίο δεν έκαναν άλλες μεγαλουπόλεις (το Λονδίνο για παράδειγμα): όρισε, με  σαφή τρόπο, ένα εσωτερικό (intra muros) κι ένα εξωτερικό (extra muros). Όσοι ζουν «έξω» βλέπουν το Παρίσι σαν μια βιτρίνα. Και, συχνά, θέλουν να τη σπάσουν. Οι αιτίες συνυφαίνονται μεταξύ τους: η σχολική αποτυχία, το εμπόριο ναρκωτικών και το Ισλάμ.

Για τη συνέχεια AV