του Σάββα Καλεντερίδη
Η Τουρκία, αφού ακολούθησε επί έξι χρόνια κατά… γράμμα την πολιτική των ΗΠΑ, παίζοντας τον πιο σημαντικό ρόλο στην καταστροφή της Συρίας και τη δημιουργία του κύματος προσφύγων, τον Ιούνιο του 2016 αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτήν την πολιτική και να συμπαραταχθεί με εκείνους που έως χθες πολεμούσε (Ασαντ) ή κατηγορούσε ως νέους σταυροφόρους (τους Ρώσους) και ως εκείνους που επιδιώκουν έναν θρησκευτικό πόλεμο (σιίτες του Ιράν).
Η στροφή αυτή της Τουρκίας έγινε κυρίως για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι η Τουρκία υπέστη σοβαρή γεωπολιτική αλλά και οικονομική ζημιά από την αντιπαλότητα που αναπτύχθηκε με τη Ρωσία, ειδικά μετά τις 24 Νοεμβρίου του 2015, όταν τουρκικά F-16 κατέρριψαν το ρωσικό SU24 στον εναέριο χώρο της Συρίας. Η γεωπολιτική ζημιά ήταν κυρίως στο Κουρδικό, αφού η Ρωσία «άνοιξε» τις πόρτες της στους Κούρδους της Συρίας.
Η οικονομική ζημιά, που ξεπέρασε κατά πολύ τα 10 δισ. δολάρια, προήλθε από την ακύρωση συμβολαίων, την εφαρμογή του μέτρου της βίζας στους Τούρκους πολίτες και επιχειρηματίες και την απαγόρευση εισαγωγών προϊόντων από Τουρκία. Ο άλλος λόγος ήταν καθαρά πολιτικός και γεωπολιτικός. Οσο η Τουρκία ακολουθούσε πιστά την πολιτική των ΗΠΑ, ήταν εντελώς αποκλεισμένη από τη Συρία, όπου οι Κούρδοι, υπό την προστασία και των ΗΠΑ και της Ρωσίας, με ταχύτητα προωθούσαν τις θέσεις τους στη βόρεια Συρία, δημιουργώντας τον Κουρδικό Διάδρομο.
Ετσι, ο Ερντογάν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ και να συμπαραταχθεί με Ρωσία – Ιράν – Συρία, έχοντας ως στρατηγικό στόχο να πάρει την άδεια από τη Ρωσία για να εισβάλει στη Συρία και να αποτρέψει την ολοκλήρωση του Κουρδικού Διαδρόμου.
Η συνέχεια του άρθρου στη δημοκρατία