Του Ανδρέα Ματζάκου* 

Η Κυπριακή Δημοκρατία παραμένει πολιτικά και γεωγραφικά διαιρεμένη μετά την τουρκική εισβολή στο νησί το 1974. Από το 1999 και μετά, έγιναν διπλωματικές προσπάθειες για λύση αυτού που ονομάστηκε “κυπριακό πρόβλημα” στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής ομοσπονδίας, χωρίς αποτέλεσμα όμως.

Η αξία της Κύπρου λόγω της γεωγραφικής της θέσεως στην λεκάνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου, διαμόρφωσε και την μοίρα της, να είναι δηλαδή στο επίκεντρο του ανταγωνισμού για τον έλεγχο της περιοχής. Αυτή η αξία πολλαπλασιάστηκε μετά την ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου, εντός των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Κύπρου. Όμως τα τελευταία δυο χρόνια παρατηρείται μια εντονότερη κινητικότητα για την λύση του κυπριακού, η οποία κορυφώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο, με τις συνομιλίες μεταξύ των δύο κοινοτήτων παρουσία και του ΟΗΕ στο Mont Peleren της Ελβετίας. Και παρ’ ότι οι συνομιλίες τελείωσαν στις 22 Νοεμβρίου χωρίς αποτέλεσμα λόγω διαφωνιών στο εδαφικό και στις εγγυήσεις, θα συνεχιστούν από 12 Ιανουαρίου του 2017.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα γιατί ξαφνικά επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες για την επίλυση του κυπριακού; Τι διαφορετικό προέκυψε στην παρούσα φάση που να δικαιολογεί σπουδή για την λύση του;

Για τη συνέχεια Liberal