ΓΡΑΦΕΙ Ο Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς*
Ναι, θέλουμε λύση στην Κύπρο. Χωρίς όμως εισαγωγικά. Ναι, θέλουμε λύση που να μην αποτελέσει νέο κακό προηγούμενο στην Ευρώπη. Ναι, λύση που να μην αποτελέσει πρότυπο προς αποφυγή σε άλλες περιοχές της Ευρώπης.
Ναι, μια λύση που δεν θα επικυρώνει την παράνομη εισβολή σε μια αδύναμη και μικρή χώρα από έναν μεγάλο και ισχυρό γείτονά της, μέλος μάλιστα μιας στρατιωτικής συμμαχίας ? του ΝΑΤΟ.
Ναι, λύση που δεν θα επιβραβεύει την παράνομη κατοχή εδαφών. Ναι, λύση που δεν θα δικαιώσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων του ΟΗΕ εκείνους που καταδικάστηκαν από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τη Γενική Συνέλευση αυτού του Διεθνούς Οργανισμού.
Ναι, λύση που δεν αρκεί να είναι δίκαιη. Θα πρέπει να αξιολογηθεί ως δίκαιη στα μάτια και στις καρδιές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Γιατί αυτοί με τα δημοψηφίσματα θα την επικυρώσουν ή θα την ακυρώσουν.
Ναι, η Ελλάδα έχει ηθικές και ιστορικές και συμβατικές ευθύνες απέναντι στην Κύπρο. Την ιστορική αυτή στιγμή της κρίσης για όλους μας, ο καλύτερος τρόπος να τις εκπληρώσει είναι η άνευ προσωπικών φιλοδοξιών στήριξη των προσπαθειών της Κυπριακής Δημοκρατίας ώστε να πετύχει με τις διαπραγματεύσεις το καλύτερο εφικτό αποτέλεσμα. Ας αναλογισθούμε επίσης τους λόγους των μειωμένων δυνατοτήτων και επιρροής της Ελλάδας σε σύγκριση με προηγούμενες δεκαετίες. Ποιος πταίει γι’ αυτό;
Ναι, η Τουρκία είναι η χώρα που ευθύνεται με την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο. Επίσης για τις ωμότητες του στρατού κατοχής που έχουν αποτυπωθεί στη δημοσιευμένη Εκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ήδη από το 1979. Την ξεχάσαμε άραγε στο χρονοντούλαπο των συνομιλιών;
Η λύση όμως δεν αφορά μόνο στην Κύπρο. Θα αποτελέσει το θετικό ή αρνητικό δεδικασμένο πολιτικών σκοπιμοτήτων για την Κριμαία, την Ουκρανία, τον Καύκασο και αλλού. Θα επικυρώσει ή θα ακυρώσει στην Ευρώπη την πολιτική «των τετελεσμένων γεγονότων» κάθε στρατιωτικής εισβολής σε έδαφος γειτονικών χωρών, της παράνομης κατοχής και προσάρτησης εδαφών της κατοχής.
Ναι, η λύση για την Κύπρο θα έπρεπε να είναι συνδυασμός αρχών, αξιών και Διεθνούς Δικαίου. Οχι μόνο αντανάκλαση συμφερόντων και ισορροπίας ισχύος. Να γιατί το διακύβευμα υπερβαίνει την Κυπριακή Δημοκρατία και θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλη την Ευρώπη.
*Πρέσβης ε.τ., συγγραφέας του βιβλίου «Οράματα και Χίμαιρες – διαδρομές ενός διπλωμάτη» (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης)