Όλο το άρθρο του Θόδωρου Τσεκούρα μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία και μόνο φράση: «όλοι ίδιοι είμαστε». Και σ’ αυτή ακριβώς τη φράση συμπυκνώνεται με τη σειρά της η αυτοϋπονόμευση της εξόδου από τον βούρκο στον οποίο τσαλαβουτάμε.

Ο κ. Τσεκούρας περιγράφει -σωστά έως ένα σημείο- μια χωρά τσίρκο (Τσινετσιτά τη χαρακτηρίζει ο ίδιος) όπου όλοι υποκρινόμαστε έναν ρόλο με βάση τις ιδεολογικές μας καταβολές. Ευτυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς, όμως, οι κομπάρσοι αυτού του παράλογου σκηνικού, που ο Θεός να κάνει χώρα, είναι συντριπτικά περισσότεροι.

Εμπειρικά έχω καταλήξει ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των 3/10. Είναι ένα ποσοστό που διαπερνά κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Τα 3/10 των οδηγών θα κάνουν το τετράγωνο για να βρουν θέση στάθμευσης αντί να κλείσουν τη λεωφόρο προκειμένου να αγοράσουν πάστες. Τα 3/10 των κληρωτών κάνουν τη θητεία τους στα σύνορα. Τα 3/10 των ΔΥ σκίζονται στη δουλειά. Τα 3/10 των ΙΥ, επαγγελματιών και επιχειρηματιών είναι πραγματικά παραγωγικοί. Τα 3/10 των ηθοποιών κάνουν καριέρα λόγω υποκριτικών ικανοτήτων και όχι λόγω PR, κοιλιακών και κρεβατιού. Και ούτω καθεξής.

Το πρόβλημα είναι τα υπόλοιπα 7/10. Πραγματικά παράσιτα, απομυζούν συστηματικά το μέλλον των επόμενων γενεών. Αγοράζουν πλασματικά (!) ένσημα για να βγουν στα 55 στη σύνταξη. Περιμένουν φωτογραφικές προκηρύξεις διαγωνισμών για να κάνουν τη μπίζνα τους με το Δημόσιο. Παρκάρουν πάνω στις ράμπες διέλευσης αναπήρων. Βάζουν λυτούς και δεμένους για να πάρουν μια μεταθεσούλα – τα χρυσούλια μου – κοντά στη σπανακόπιτα της μαμάς. Και ούτω καθεξής.