Το ζήτημα με την αναδιανεμητική λογική που οι νεοκομμουνιστές δεν καταλαβαίνουν, είναι πως κάποια στιγμή τα λεφτά των άλλων τελειώνουν…
Βλέπουμε λοιπόν να μπλέκουν τα Κεφαλαιοποιητικά ασφαλιστικά συστήματα (τύπου: “ο ασφαλισμένος/συνταξιούχος έχει βάλει εισφορές που επενδύθηκαν και παρήγαγαν κέρδος άρα θα πάρει παραπάνω σύνταξη από το κεφάλαιο και τους τόκους που του αναλογούν σε αντίθεση με κάποιον άλλο που δεν έβαλε”), με τα Αναδιανεμητικά ασφαλιστικά συστήματα, όπως το δικό μας τώρα στην Ελλάδα (τύπου: “μαζεύω τα λεφτά των εισφορών των εργαζόμενων ‘όσα μαζέψω’, προσθέτω χρήματα που έχω μαζέψει από φόρους ή δάνεια και τα μοιράζω στους συνταξιοδοτούμενους”).
Το κακό με τα Αναδιανεμητικά ασφαλιστικά συστήματα είναι ότι ακόμα και αν υπολογίσουμε έναν Εικονικό Λογαριασμό Εισφορών, εφόσον τα χρήματα έχουν αναδιανεμηθεί σε άλλους, δεν παράγουν τόκους οπότε δεν αυξάνεται το κεφάλαιο! Όχι μόνο δεν αυγαταίνουν, αλλά ο ασφαλιζόμενος καλείται να “εμπιστευτεί” πως όταν στο μέλλον εκείνος θα έχει βγει στη σύνταξη, θα υπάρχουν αρκετοί ασφαλιζόμενοι για να καλύψουν με τις εισφορές τους το ποσόν των συντάξεων που θα αναλογεί στους τότε συνταξιούχους!
Κάτι σαν επίσημο “Αεροπλανάκι” δηλαδή, ή “Ponzi scheme” στα οποία δυστυχώς κερδισμένοι είναι όσοι μπήκαν νωρίς και όσοι μπήκαν από την μέση και μετά ουσιαστικά χάνουν τα λεφτά τους.

Για τη συνέχεια Capital