Η αμερικανική κοινωνία και ο κόσμος ολόκληρος βρίσκονται σε ετοιμότητα να αποδεχθούν μεγάλες αλλαγές που θα αναδιατάξουν τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες αλλά είναι αμφίβολο αν ο εκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ είναι το κατάλληλο πρόσωπο να τις πετύχει.

Το άνοιγμα των διεθνών αγορών δημιούργησε προβλήματα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Μέκκα του καπιταλισμού, τα οποία οδήγησαν στον υπερπλουτισμό του 1% του πληθυσμού και στην ακραία περιθωριοποίηση πολύ μεγάλων στρωμάτων που κάποτε ανήκαν ακόμη και στις μεσαίες τάξεις.

Η δυναμική της παγκοσμιοποίησης αφήνει πίσω της μεγάλες ομάδες του πληθυσμού οι οποίες, στην περίπτωση της Αμερικής, εκδήλωσαν την αντίθεσή τους ψηφίζοντας τον Τραμπ, και στην Ευρώπη προσανατολίζονται πολιτικά προς σχήματα που θεωρούνται ακραία δεξιά και ξενοφοβικά. Οι προτιμήσεις τους αυτές είναι, στην ουσία, κραυγή αγωνίας των στρωμάτων αυτών, ότι δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. Δυστυχώς, κανένα πολιτικό κόμμα δεν λαμβάνει υπόψη του τις ανησυχίες των κοινωνικών αυτών δυνάμεων, και η αδιαφορία αυτή θα επιφέρει μεγάλες συνέπειες.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο λόγω της κρίσης έχει λάβει πιο έντονη μορφή, και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβερνητικής εξουσίας, απέβλεπε ακριβώς στην αναζήτηση μιας πολιτικής που θα το περιόριζε.

Αποτελεί ευτύχημα για το υπάρχον ελληνικό πολιτικό σύστημα, και την πενία που το διακρίνει, το γεγονός ότι η πολιτική και πνευματική συγκρότηση, καθώς και η κοινωνική συμπεριφορά των εκφραστών του «αντισυστημικού» κόμματος, δεν γίνονται εύκολα αποδεκτά. Διαφορετικά, δύσκολα θα μπορούσε να αποτραπεί η διεκδίκηση, με αξιώσεις, της κυβερνητικής εξουσίας από τη Χρυσή Αυγή.

Δυστυχώς, το ιδεολογικό επιχείρημα των κατεστημένων τάξεων, πολιτικών και αντιλήψεων προς τις αγωνίες των περιθωριοποιημένων κοινωνικών στρωμάτων, είναι ότι πέφτουν θύματα «λαϊκισμού».

Αυτό δείχνει την αδυναμία τους να συγκροτήσουν και να εφαρμόσουν μια πολιτική που θα περιορίζει τα θύματα. Και αυτή η αδυναμία αποκαλύπτει ότι το ιδεολογικό και πολιτικό τους οπλοστάσιο είναι κενό.

Είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την κοινωνική έκρηξη, τύπου 1968. Οι πολιτικές που προτείνονται δεν μπορούν να εκτονώσουν την κοινωνική δυναμική. Νέα στρώματα αναζητούν θέση στην κοινωνική δομή, διάχυτες ιδεολογίες προσπαθούν να βρουν τρόπο συγκεκριμένης έκφρασης, η κοινωνία απαιτεί από τις κρατικές υποστάσεις αξιοπρεπή διαβίωση. Το μίγμα είναι χαοτικό , η σύνθεσή του όχι και πολύ σαφής και η έκρηξη επί θύραις. Και επειδή το χάος περιέχει τάξη, μετά την έκρηξη θα προκύψουν μια νέα ισορροπία.

Πώς εξηγούνται, όμως, οι αντιδράσεις κατά του Τραμπ; Είναι αντιδράσεις του κατεστημένου; Όχι. Είναι λαϊκές αντιδράσεις που η κοινωνική τους σύνθεση είναι αυτή που περιγράφηκε παραπάνω αλλά δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον Τραμπ ως εκφραστή αυτού του κινήματος.

Αυτήν τη σύνθετη κατάσταση θα διαχειριστεί στο εσωτερικό της χώρας του ο Τραμπ, χωρίς να μπορέσει να αλλάξει πολλά πράγματα. Διότι ακόμη και το κατεστημένο του κόμματός του δεν συμφωνεί με την πολιτική του, και στις ΗΠΑ ο πρόεδρος έχει μεν δύναμη αλλά δεν είναι μονάρχης. Πολλά από τα μέτρα που θα χρειαστεί να περάσει απαιτούν την πλειοψηφία οργάνων και αυτή η πλειοψηφία δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη έστω και αν οι ρεπουμπλικανοί ελέγχουν Βουλή και Γερουσία.

Στην εξωτερική πολιτική οι επιλογές του είναι ανησυχητικές. Αν υλοποιήσει όσα έχει πει για το ΝΑΤΟ, η συμμαχία θα πρέπει να μετεξελιχθεί με τρόπο ασαφή ακόμη, ενώ ενδεχόμενη πολιτική αμερικανικής απομόνωσης θα έχει σοβαρές συνέπειες στην περιοχή μας.

 Ήδη ο αντιπρόεδρος της νέας αμερικανικής κυβέρνησης, Μάικ Πενς, και ο επικρατέστερος για το υπουργείο Άμυνας απόστρατος αντιστράτηγος Μάικ Φλιν επενδύουν πολλά στο ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, σύμφωνα με δημοσίευμα του Έθνους. Αν αυτό συμβεί ανατρέπονται πολλές από τις εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί, αν και οι χώρες στις οποίες θα βασιστεί, όπως ο ίδιος ο Τραμπ δήλωσε, είναι το Ισραήλ και η Αίγυπτος.

Μια αμερικανική παρέμβαση για τη διαμόρφωση του τριγώνου Αίγυπτος-Ισραήλ-Τουρκία θα αποτελέσει, μάλλον, εφιάλτη για όλους.

Πηγή: Pontos News