Όπως είναι γνωστό στον κόσμο της πρακτικής αριθμητικής, η κλίμακα των αριθμών προς τα κάτω τελειώνει στο μηδέν. Το ίδιο συμβαίνει και στην πρακτική οικονομία. Όποιος νοικιάζει ένα διαμέρισμα δεν έχει κανένα συμφέρον ή νόημα να το νοικιάσει με μηδέν ή αρνητικό ενοίκιο. Αρνητικό ενοίκιο σημαίνει να πληρώνετε κάποιον για να μένει στο σπίτι που νοικιάζετε. Αυτό ξεπερνά και τα όνειρα του πιο τρελού κομμουνιστή που είναι υπέρ της δήμευσης της περιουσίας.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον ιδιοκτήτη ενός προς ενοικίαση ακινήτου, συμβαίνει και με τον κάτοχο ενός κεφαλαίου είτε με τη μορφή τραπεζικής κατάθεσης, είτε με τη μορφή εταιρικού ή κρατικού ομολόγου. Κανένας δεν έχει συμφέρον να δανείζει (επενδύει) το κεφάλαιό του με μηδενική ή αρνητική απόδοση. Ήτοι, κανένας δεν έχει συμφέρον να πληρώνει κάποιον για να του δανείσει το αποταμίευμά του. Υπό φυσιολογικές συνθήκες οι Κεντρικές Τράπεζες διαμορφώνουν το βασικό επιτόκιο αγοράζοντας και πουλώντας κρατικά ομόλογα στην ανοιχτή αγορά. Όταν η οικονομία δεν πάει καλά και βρίσκεται σε ύφεση, φροντίζουν το επιτόκιο να είναι χαμηλό έτσι ώστε η αγορά να μην προτιμά κρατικά ομόλογα και να τοποθετεί τα κεφάλαια στις τράπεζες ή τα χρηματιστήρια όπου τα εκμεταλλεύεται ο ιδιωτικός τομέας και δημιουργεί ζήτηση, επενδύσεις, θέσεις εργασίας, κέρδη – μερίσματα και ανάπτυξη. Τα τελευταία χρόνια αν και οι κεντρικές τράπεζες, με πρώτη αυτήν της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη, τη FED, κρατούσαν τα επιτόκια κοντά στο μηδέν ωστόσο δεν κατάφερναν να δημιουργήσουν ανάπτυξη.
Για τη συνέχεια Capital