Ο Ομπάμα, ο Τραμπ και η αυταπάτη της Γερμανίας ότι θα καταφέρει να γίνει μια Μεγάλη Ελβετία

Από την υπό όρους διάθεση συνεργασίας της Μέρκελ
με τον Τραμπ μέχρι το κοινό άρθρο με τον Ομπάμα για τη μη αντιστρέψιμη
δυναμική της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όλα πιστοποιούν μια κοινή
προσπάθεια της καγκελαρίου και του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ να
στείλουν ένα μήνυμα στον νεοεκλεγέντα πρόεδρο ότι οφείλει να
προσαρμοστεί σε δεδομένο πλαίσιο και σταθερές που ορίζουν τη διατλαντική
σχέση.
Ετσι, δύο μήνες πριν παραδώσει τον Λευκό
Οίκο στον Τραμπ, ο Ομπάμα απονέμει στη Γερμανία, έστω και επικοινωνιακά,
αυτό που είχαν πράξει και οι προκάτοχοί του, Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος
και Μπιλ Κλίντον, την ιδιότητα του «συνεταίρου στην ηγεμονία» (partner
in leadership). Παρά την αξιοποίηση του αποχαιρετιστήριου δώρου του
Ομπάμα από τη Μέρκελ, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο γκρίζα και δεν
μπορεί να εξωραϊστεί ακόμη και από τον χαρισματικό απερχόμενο πρόεδρο
των ΗΠΑ.


Οταν ο Μπους πατήρ και ο Κλίντον προσέφεραν την ιδιότητα του συνεταίρου στην ηγεμονία στους καγκελάριους Κολ και Σρέντερ, η ενιαία Γερμανία είχε άλλες στοχεύσεις και προτεραιότητες που ανησυχούσαν την Ουάσιγκτον: Μια πιο συνεκτική και διευρυμένη ΕΕ, στην οποία θα διαδραμάτιζε ηγετικό ρόλο συν μια στενή ειδική σχέση με τη Ρωσία. Ο ξεχωριστός δρόμος που επέλεγε η Γερμανία απέναντι στον σπόνσορα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησής της, τις ΗΠΑ, προέβαλε ανάγλυφα το 2003. Τότε Γερμανία και Γαλλία, που μόλις είχαν βρει ως κοινό παρονομαστή για το μέλλον της ΕΕ το σχέδιο της συνταγματικής συνθήκης, σήκωσαν ανταρσία κατά της επικείμενης εισβολής στο Ιράκ που είχε αποφασίσει ο Μπους υιός και ταυτόχρονα εγκαινίαζαν τριμερείς Συναντήσεις Κορυφής με τον Πούτιν.

Η Μέρκελ με την άνοδό της στην εξουσία στα τέλη του 2005 συνέπεσε με μια περίοδο ακινησίας-εσωστρέφειας στην Ευρώπη που προέκυψε από την απόρριψη της συνταγματικής συνθήκης και την υιοθέτηση της μινιμαλιστικής Συνθήκης της Λισαβόνας. Δεν απειλούσε τις ΗΠΑ με τριμερείς συμπλεύσεις μαζί με Γαλλία και Ρωσία, αλλά ούτε και ήθελε να αναλάβει το κόστος του ρόλου του συνεταίρου ή του υπ’ αριθμόν 2 σε μια ενισχυμένη διατλαντική κοινότητα.

Οταν ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση τον Σεπτέμβριο του 2008, η Μέρκελ, με τη συνυπογραφή και συνευθύνη των Σοσιαλδημοκρατών συνεταίρων της, οχυρώθηκε πίσω από το δίπτυχο «Η κρίση αφορά τις ΗΠΑ» και ο καθένας στην ΕΕ θωρακίζει τον εαυτό του.

Σήμερα, παρά τις αποχαιρετιστήριες αβρότητες, ο Ομπάμα γνωρίζει πολύ καλά ότι η Μέρκελ διόγκωσε μια απειλή για τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ πολύ πιο βαρύνουσα από την ανταρσία Σρέντερ – Σιράκ απέναντι στον Μπους υιό και στη συνέχεια το φλερτ με τον Πούτιν. Την οριακή συμπίεση του Νότου και της Γαλλίας με μια πολιτική λιτότητας που απειλεί με ασύντακτη διάλυση την ΕΕ, μια προοπτική πολύ πιο βαρύνουσα και επικίνδυνη από τα προεκλογικά φληναφήματα του Τραμπ για αποστασιοποίηση των ΗΠΑ από τις δεσμεύσεις τους στο ΝΑΤΟ.

Τη σκυτάλη της αντίστασης στην εσωστρέφεια και την αναδίπλωση -δύο κίνδυνοι που ταυτίζονται με τον Τραμπ- την προσφέρει ως επικοινωνιακό ελιγμό ο Ομπάμα, σε μια προσπάθεια να οριοθετήσει και διεθνώς τον απρόβλεπτο διάδοχό του. Τη σκυτάλη δεν θέλει και δεν μπορεί να την παραλάβει μια Γερμανία που από την έναρξη της κρίσης, το 2008, περιχαρακώνεται στην αυταπάτη μιας Μεγάλης Ελβετίας, όπου θα γυρίσει την πλάτη στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή σκηνή για να απολαύσει μια ευημερία που δεν μπορεί με τη σειρά της να υπάρξει χωρίς διεθνή και ευρωπαϊκή σταθερότητα.

 http://www.ethnos.gr/giorgos_kapopoulos/arthro/h_meteori_skytali-64676602/