Tῆς Μαρίας Μπαλοδήμου*

ΗΤΑΝ τό 1994 ὅταν, γιά πρώτη φορά, ἐπισκέφτηκα τήν Χειμάρρα μέ συντροφιά γνωστῶν ἐπιχειρηματιῶν, δημοσιογράφων, ἱστορικῶν καί δικηγόρων ἀπό τήν Ἑλλάδα, γιά νά γνωρίσουμε ἀπό κοντά αὐτό τό μοναδικό ἑλληνικό «κάστρο», πού, σέ πεῖσμα τῶν καιρῶν καί τῶν δοκιμασιῶν, διατηρεῖ τήν αὐθεντική του ταυτότητα. Μιά ταυτότητα μέ κύρια χαρακτηριστικά τήν ἑλληνική καταγωγή καί τήν Ὀρθοδοξία.

«Μητέρα Ἑλλάς, προστάτεψέ μας κι ἄς μή μᾶς ἀγαπᾶς» ἔγραφε ἕνα σύνθημα σέ τοῖχο σπιτιοῦ, καθώς ἀνεβαίναμε γιά τό κάστρο. Κι εἶναι ἴσως ἕνα ἀπό τά 19 σπίτια πού τώρα γκρεμίζονται. Ἴσως καί νά ἔχει γκρεμιστεῖ ἤδη, μαζί μέ τήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγ. Ἀθανασίου. Βλέπετε, οἱ Ἕλληνες τῆς Χειμάρρας δέν θεωρεῖται ὅτι ὑπάγονται στήν μειονοτική ζώνη καί δέν ἔχουν δικαιώματα. Οὔτε συμβόλαια οὔτε ἐπίσημα χαρτιά πού νά ἀποδεικνύουν τήν κυριότητα τῶν περιουσιῶν τους. Κι ἐνῶ μέ μιά μόνη ὑπογραφή τους μποροῦν νά πουλήσουν τήν ἰδιοκτησία τους σέ Ἀλβανό πολίτη, πού ἐκεῖνος θά τήν νομιμοποιήσει ἀμέσως, οἱ ἴδιοι δέν μποροῦν νά ἀποδείξουν τό αὐταπόδεικτο: Ὅτι βρίσκονται στά χειμαρριώτικα χώματα πάνω ἀπό τρεῖς χιλιάδες χρόνια, ἀμυνόμενοι πάντοτε ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν.

Για τη συνέχεια Himara