Μια φορά και έναν καιρό, και συγκεκριμένα στις 23 Οκτωβρίου του 2014, ψηφίστηκε ένας νόμος. Ηταν ένας νόμος που μονοπώλησε την επικαιρότητα, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατακεραύνωνε τότε το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. ότι τα είχαν κάνει πλακάκια με τις τράπεζες κι ότι έπαιρναν πακτωλούς εκατομμυρίων ως δανεικά και αγύριστα. Είχε δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι μέχρι τότε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. γι’ αυτά τα δάνεια επικαλούνταν ως μόνη εγγύηση τις μελλοντικές τους κρατικές χρηματοδοτήσεις βάσει του ποσοστού που προεξοφλούσαν ότι θα κέρδιζαν στις εκλογές. Την παράλογη αυτή πρακτική την είχε ήδη πάρει χαμπάρι και η τρόικα όταν εμβρόντητη συνειδητοποίησε ότι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είχαν επί της ουσίας φαλιρίσει. Επιπλέον, θεωρώντας ανήκουστο τα κόμματα στην Ελλάδα να μην υποχρεώνονται να κατονομάζουν τις πηγές κάποιων εκατομμυρίων ευρώ που δηλώνουν ετησίως ως έσοδα (πέραν των κρατικών), άσκησε τρομερή πίεση να ψηφιστεί ο «νόμος για το πολιτικό χρήμα», όπως κι έγινε.

Τι έκανε αυτός ο νόμος; Στηριζόμενος στις προτάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδος επέβαλε πλήρη διαφάνεια, όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Σταχυολογώ λίγες από τις υποχρεώσεις που έχουν έκτοτε τα κόμματα. Οφείλουν να καταρτίζουν ετήσιο ισολογισμό και απολογισμό. Να αιτιολογούν πλήρως έσοδα και δαπάνες. Να λογοδοτούν κάθε χρόνο σε μια επιτροπή ελέγχου της Βουλής (που καθιέρωσε ο νόμος) η οποία επίσης οφείλει να εκδίδει ετήσια έκθεση και να παραπέμπει στον εισαγγελέα ακόμη και πιθανολογούμενες παραβάσεις. Και τέλος, όλα τούτα να αναρτώνται υποχρεωτικώς σε μια ιστοσελίδα της Βουλής στην οποία όλοι οι πολίτες να έχουν πρόσβαση.

Για τη συνέχεια Kathimerini